Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει ο ήλιος

Aναδημοσίευση από το Antinews.gr
Toυ Φαήλου Κρανιδιώτη.

Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει ο ήλιος

-"Σοκαρισμένος ο Φίνλεϋ από την έλλειψη πειθαρχίας και το αμείλικτο της βίας. Όμως εδώ δεν είχαμε πρόβλημα με τους δασμούς του τσαγιού, ούτε με τίποτα ομόδοξους και κατ’ ουσίαν ομοεθνείς αποικιοκράτες. Είχαμε στο σβέρκο μας την νοοτροπία των γιων του Ερτογρούλ μπολιασμένη με το Ισλάμ. Έπρεπε να πλύνουμε την Ελευθερία μας στο αίμα."

-" Ο οργισμένος Λαός κουρέλιασε τις συμφωνίες, δεν χάρισε κάστανο στους δυνάστες, γκρέμισε τα τζαμιά τους κι αφάνισε τους ίδιους. Το «μήτε ένας Τούρκος στον Μωρηά, μηδέ στον κόσμο όλο» γράφτηκε με το γιαταγάνι, με την πάλα και τα λιανοντούφεκα. Κλάψτε ΜΚΟ και σταυραδέρφια του Ερντογάν αλλά έτσι φύγανε από δω τα’ αδέρφια μας οι Τούρκοι, όσοι γλύτωσαν. Οι τραχείς ρουμελιώτες, οι αγέρωχοι Μανιάτες, οι πάνκηδες αρειμάνιοι αρβανίτες (δείτε τις γκραβούρες τους), οι αναθρεμμένοι στον πόλεμο Σουλιώτες, όλος ο πάνοπλος ανώνυμος Λαός από το Μωρηά ως την Ήπειρο και τη Μακεδονία, βοσκοί, αγρότες, κλέφταρματωλοί, έμποροι και καπεταναίοι, όπου επικράτησαν, δεν άφησαν ρουθούν"

-"Ο Ουάσινγκντον, ο Μπολιβάρ, ο Σαν Μαρτίν, ήταν ωραίοι τύποι αλλά μπροστά στον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τους Τζαβελαίους, τους Μποτσαραίους, τον Γιο της Καλογρηάς και τους συντρόφους τους, ήταν παρθενόπες. Μπροστά στο πάθος και την άγρια βιαιότητα του επαναστατικού μας πολέμου, οι δικές τους επαναστάσεις μοιάζουν με τσάϊ και συμπάθεια."

Λοιπόν, αδέρφια, διαβάζω την «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Φίνλεϋ. Λίγο μισέλληνας ο τύπος, είχε και κάτι νιτερέσα κτηματικής φύσεως, που αθροιζόμενα στο πολιτισμικό σοκ της διάψευσης των αρχαιοελληνικών φαντασιώσεων του, τον έκαναν πικρόχολο έναντι ημών. Περίμενε την μυθική Αρκαδία, σιωπηλούς, γενναίους Σπαρτιάτες και αισθαντικούς Αθηναίους, και βρήκε βρωμοπόδαρους αγριεμένους φουστανελάδες αρβανίτες και άλλους Έλληνες, που σφάζανε στο γόνατο και καυγαδίζανε πάνω απ’ τα λάφυρα.

Όμως, όσο παραμορφωμένα κι αν είναι από την μνησικακία του έναντι κάποιων αγωνιστών, τα φοβερά γεγονότα παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου κι ακόμη κι αυτός δεν μπορεί συχνά να κρύψει τον θαυμασμό του για την αυταπάρνηση και το μαχητικό πνεύμα του αγωνιζόμενου Λαού μας.

Κοντεύουμε να ξεχάσουμε, με την βωδίσια «παιδεία» μας, ότι τούτο το κράτος γεννήθηκε μέσα από μια από τις βιαιότερες, τις πιο άγριες εθνικές επαναστάσεις. Ο Ουάσινγκντον, ο Μπολιβάρ, ο Σαν Μαρτίν, ήταν ωραίοι τύποι αλλά μπροστά στον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τους Τζαβελαίους, τους Μποτσαραίους, τον Γιο της Καλογρηάς και τους συντρόφους τους, ήταν παρθενόπες. Μπροστά στο πάθος και την άγρια βιαιότητα του επαναστατικού μας πολέμου, οι δικές τους επαναστάσεις μοιάζουν με τσάϊ και συμπάθεια.

Ο πόλεμος του Λαού μας ήταν ολοκληρωτικός, αμείλικτος. Λαϊκός, εθνικός και θρησκευτικός. Είναι αλήθεια πως στην Τρίπολη, την Πύλο, το Ναύπλιο, την Αθήνα, όπου οι πολιορκημένοι μουσουλμάνοι – πολλοί από αυτούς ντόπιοι, δικοί μας, εξωμότες – έκαναν συμφωνίες να παραδώσουν τα κάστρα με εγγυήσεις για την ζωή τους, τους πέρασαν διά στόματος μαχαίρας. Ο οργισμένος Λαός κουρέλιασε τις συμφωνίες, δεν χάρισε κάστανο στους δυνάστες, γκρέμισε τα τζαμιά τους κι αφάνισε τους ίδιους. Το «μήτε ένας Τούρκος στον Μωρηά, μηδέ στον κόσμο όλο» γράφτηκε με το γιαταγάνι, με την πάλα και τα λιανοντούφεκα. Κλάψτε ΜΚΟ και σταυραδέρφια του Ερντογάν αλλά έτσι φύγανε από δω τα’ αδέρφια μας οι Τούρκοι, όσοι γλύτωσαν. Οι τραχείς ρουμελιώτες, οι αγέρωχοι Μανιάτες, οι πάνκηδες αρειμάνιοι αρβανίτες (δείτε τις γκραβούρες τους), οι αναθρεμμένοι στον πόλεμο Σουλιώτες, όλος ο πάνοπλος ανώνυμος Λαός από το Μωρηά ως την Ήπειρο και τη Μακεδονία, βοσκοί, αγρότες, κλέφταρματωλοί, έμποροι και καπεταναίοι, όπου επικράτησαν, δεν άφησαν ρουθούνι.

Σοκαρισμένος ο Φίνλεϋ από την έλλειψη πειθαρχίας και το αμείλικτο της βίας. Όμως εδώ δεν είχαμε πρόβλημα με τους δασμούς του τσαγιού, ούτε με τίποτα ομόδοξους και κατ’ ουσίαν ομοεθνείς αποικιοκράτες. Είχαμε στο σβέρκο μας την νοοτροπία των γιων του Ερτογρούλ μπολιασμένη με το Ισλάμ. Έπρεπε να πλύνουμε την Ελευθερία μας στο αίμα.

Εκεί θα τα δείτε όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα μας να πολλαπλασιάζονται στην νιοστή δύναμη. Πάντα το ‘λεγα, αναρχοπατριώτες είμαστε. Ρέμπελοι που ενώνουμε τον ατομισμό μας μπροστά στον κίνδυνο κι έχουμε πάντα με την όποια εξουσία σχέση καχυποψίας κι ελάχιστης ανοχής. Και τότε όμως, όπου στάθηκαν άξιοι αρχηγοί, όπου δώσανε το παράδειγμα, γίνανε θαύματα.

Σε αυτή την ανελέητη Επανάσταση φτάσαμε και στο χείλος του γκρεμού μετά από αλλεπάλληλες έριδες, όργιο λαθών και κακοδιοίκησης, όμως επιβιώσαμε κι απ’ τον χειρότερο εαυτό μας, για να υποδεχτούμε τον πρώτο Έλληνα Αρχηγό του Κράτους στην ελεύθερη Ελλάδα μετά από αιώνες, τον Ι. Καποδίστρια.

Κι όταν όλα κρέμονταν σε μια τρίχα, ένας φθισικός, μαύρος σαν γύφτος, αθυρόστομος και βλάσφημος σαν χαμάλης, που πολεμούσε πάντα έφιππος, όταν δεν τον έκαιγαν οι θέρμες, σάρωσε τους Τούρκους στη Ρούμελη και εκστράτευε στο λιοπύρι ή στο χιόνι. Στις ορεινές αυτές πορείες τον Χειμώνα του 1826 τον κουβαλούσαν τα παληκάρια του σ’ ένα φορείο, ενώ έλειωνε στον πυρετό.

Ενώ ο Ιμπραήμ απειλούσε με εξολόθρευση τους Έλληνες στο Μωρηά, κι ο Κιουταχής πολιορκούσε την Ακρόπολη, ο Καραϊσκάκης διορίστηλε από την επαναστατική κυβέρνηση Αρχιστράτηγος του επαναστατικού Στρατού και ξεκινώντας από το Ναύπλιο με 680 πολεμιστές στις 19-7-1826 πολεμώντας εν πορεία συνεχώς ως τις 23-2-1827, κατάφερε ν’ απελευθερώσει όλη τη Ρούμελη, εκτός από το Μεσολόγγι, την Βόνιτσα και την Ναύπακτο. Αυτός ο μπάσταρδος, που περηφανευόταν «εμένα ωρέ η μάνα μου έφαγε χίλιους για να με κάμει», πολεμώντας αδιάκοπα, κράτησε ζωντανή την φλόγα που άναψαν στο Δραγατσάνι οι μαυροντυμένους φοιτητές, που ‘χαν στο πηλίκιο τους, κάτω από το λοφίο, τη φράση Ελευθερία ή Θάνατος και μια νεκροκεφαλή με χιαστό σχήμα οστών, σύμβολο του ως τον θάνατο αγώνα τους.

Μόνο στην μάχη της Αράχωβας από τους 2000 ένοπλους των Τούρκων, δεν γλίτωσαν ούτε 300. Όταν έπεσε μαχόμενος στο Φάληρο, ίσως από φίλιο χέρι, που όπλισαν οι Άγγλοι ή οι μοιραίοι Φαναριώτες επιβήτορες της νεογέννητης εξουσίας, τον έκλαψε όλο το Έθνος.

Αυτός είναι ο αγαπημένος μου, το κατεξοχήν τέκνο της Επανάστασης, όπως τον αποκαλεί ο σπουδαίος Φωτιάδης.

Αυτός κι ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος από το Τουρκολέκα του δήμου Φαλασίας, που γεννήθηκε στη Νέδουσα, στους πρόποδες του Ταΰγετου. Πέθανε πάμφτωχος και τυφλός στον Πειραιά το 1849.

Κι αδέρφια, μιλάμε γι’ αληθινούς ανθρώπους, με σάρκα και οστά…

Γιατί τα λέω αυτά σε αυτούς τους καιρούς; Γιατί είναι τέτοιοι οι καιροί.

Γιατί το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει ο ήλιος.

Γιατί έχουμε Ήρωες, Ιδέες και Σύμβολα.

Δεν ορίσαμε τον τόπο μας τζάμπα. Δεν τον πήραμε αντιπαροχή.

Ναι, δεν είμαστε κράτος – εταιρεία, σαν το Βέλγιο. Είμαστε Έθνος – Κράτος. Πολεμήσαμε και το χτίσαμε. Αν πολεμήσαμε, λέει! Πληρώσαμε το ναύλο μας στην Ιστορία με το αίμα των προπατόρων μας αλλά και με το αίμα των εχθρών μας.

Σοκάρεστε νεοφιλεύθερες και «προοδευτικές» αρσακειάδες; Τα παράπονα σας στον έφιππο της οδού Σταδίου και στον Γιο της Καλογρηάς. Ο δεύτερος θα σας έδινε ως απάντηση, αυτό που θρυλείται πως ήταν μια απ’ τις τελευταίες φράσεις του πριν ξεψυχήσει στη Σαλαμίνα και θα κοκκίνιζαν τα επιχορηγημένα αυτάκια σας. Αν το γράψω θα μπει under moderation.

Σήμερα κυβερνά μια κοτζαμπάσικη ψοφοδεής εξουσία. Ξεχάστε το μοντέρνο επίχρισμα, τις αμερικανιές. Είναι τόσο παλιοί όσο όλα τα «ψοφίμια» που πάντα ευαγγελίζονταν την σωφροσύνη και την υποταγή στους Πέρσες, στους Φράγκους, στους Τούρκους, στους Γερμανούς. ΑΣφέντη δως τους και πάρτους την ψυχή.

Ηλεκτρονική αποκολοκύνθωση και πολυπολιτισμικός μιθριδατισμός. «Σώφρονες», που δεν ματώνουν ούτε νύχι. ΜΚΟ, μεταμοντέρνος νεοφιλεύθερος «σοσιαλισμός» και μόλις τον ξύσεις λίγο, από κάτω είναι σκυφτός ο Χατζηαβάτης.

Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να «σφάξουμε» κανέναν. Μόνο να εξοντώσουμε τον ψοφοδεϊσμό, να γκρεμίσουμε τα «ισλαμικά τεμένη» της πολιτικής ορθότητας, της φοβικής κι άτολμης πολιτικής. Ν’ απλώσουμε τις μπλε διεκδικητικές γραμμές, πέρα από τις αυτονόητες κόκκινες. Γραμμές διεκδίκησης στην ανάπτυξη, στην επανελλήνιση της Παιδείας, στην δυναμική εξωτερική πολιτική.

Παράδειγμα χρειαζόμαστε. Αμείλικτη αποφασιστικότητα. Να ενώσουμε και πάλι τον άναρχο ατομισμό μας σ’ ένα κοινό σκοπό, κάτω μια σημαία. Σημαία έχουμε. Κι Αρχηγό.

Θα πουν κάποιοι, ότι όλα αυτά είναι μαλακίες κι ότι χρειαζόμαστε τεχνοκράτες, ότι εχθρός μας είναι η οικονομική δυσπραγία, η υπανάπτυξη, η θεσμική υστέρηση κι η έλλεψη παραγωγικότητας. Ότι χρειαζόμαστε ένα είδος αρχισαράφη αλλά που να ‘ναι και καλός κομπιουτεράς κλπ.

Λοιπόν, αδέρφια, ακούστε. Η διαφορά της Ιστορίας και της πολιτικής από τα μαθηματικά και τις λοιπές επιστήμες, είναι ότι στην Ιστορία ενίοτε ένα κι ένα κάνουν δυόμιση. Γιατί μπαίνει ο κραταιός κι αστάθμητος παράγων που λέγεται Άνθρωπος, Λαός.

Γι’ αυτό το ηθικό κίνητρο είναι πάντα ισχυρότερο από το υλικό.

Γι’ αυτό η ψυχολογία της κοινωνίας είναι το ήμισυ του παντός ακόμη και στην οικονομία.

Γι’ αυτό χρειάζεται Ηγέτης κι όχι διαχειριστής πολυκατοικίας κι αν νομίζετε μερικοί ότι ο Αντώνης απλώς θα μαζεύει τα κοινόχρηστα και θα επιβλέπει την καθαρίστρια, πλανάστε πλάνην οικτράν.

Ο καθένας έχει τις φαντασιώσεις του. Άλλος τον περιμένει ν’ αφήσει γένια και στις 29 Ιουλίου να επιτεθεί στον στρατώνα Μονκάδα, άλλος τον θέλει να βγάλει τα πλήθη στους δρόμους και να κάνει τη Ν.Δ. ένα γιγαντιαίο ΠΑ.ΜΕ., άλλος να γίνει καλός, φρόνιμος και συναινετικός και να μην μπερδεύει τις κυρίες με το μαλλί αλά «Δυναστεία» με αντιμνημονιακά μπερδέματα.

Ο Σαμαράς είναι αυτό που είναι. Θα απαντήσει στην Ανάγκη. Όπως πρέπει. Ελληνικά. Κι όπως είπαμε ξανά: «κανείς δεν φαντάζεται αυτό που θα ‘ρθει».

Θα κάνει την επανάσταση του αυτονόητου. Θα δώσει πρώτ’ απ’ όλα Ηθικό στον κόσμο, θα του δείξει τον Σκοπό και τον Τρόπο. Ήδη αυτό προσπαθεί κι απ’ την αντιπολίτευση. Να τονώσει αυτούς που οι άλλοι βρίζουν, συκοφαντούν, πετσοκόβουν.

Θα σηκώσει ψηλά τις Σημαίες και θ’ αποκαταστήσει το κύρος και το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, για να βλέπουν οι γύρω ότι το σπίτι μας έχει Φύλακες.

Θ’ αποκαταστήσει τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.

Δεν θα σας φτιάξει γιοφύρι, για να περνάτε το ποτάμι, για να πάτε στη θάλασσα για να κάνουν μπάνιο τα παιδιά σας. Ούτε και παιδιά θα σας κάνει. Κάντε μόνοι σας, είναι κι ευχάριστη η προσπάθεια.

Κι επειδή πάλι θα μου πείτε με ποιους θα τα κάνει όλ’ αυτά κι ο καθένας θα λέει τις προτιμήσεις του, ε, λοιπόν, μ’ όποιους έχει. Είσαστε τόσο θαμπωμένοι από το τάλαντο του Ραγκούση, του Δρούτσα – τι έγινε με το διδακτορικό ρε ψυχή; – και του Παπακωνσταντίνου, που δεν σας φτουράνε ο Πάνος, ο Αρβανιτόπουλος, ο Χρύσανθος, ο Μουρούτης ή ο Μυταράκης; Ξέρω πάντως ότι δεν ασέλγησαν πάνω στην Πατρίδα, δεν κατάπιαν τα εργατικά σας δικαιώματα, ούτε κωλοβάρεσαν και δανείστηκαν τελικά από τοκογλύφους με τόκο το δικό σας νεφρό.

Λοιπόν, με όποιους θέλει, παίδες. Θα δοκιμαστούν στην κυβέρνηση Σαμαρά και τότε θα τους κρίνετε. Επί το έργον. Σίγουρα θα του ξεφύγει και κανένας που θα ανήκει στην «μηχανική οργάνωσιν με βάσιν την αρχήν της «ελαχίστης προσπαθείας», στην κλίκα των βλακών (μεγάλε Λεμπέση) αλλά άμα τη αποκαλύψει, θα το διορθώσει ριζικώς: με τον μπαλτά.

Λοιπόν, αδέρφια, εγώ που είμαι κι ενορατικός τύπος θα σας το πω: εκλογές τον Μάρτη, γιατί ο Γιώργος θέλει να την κοπανήσει, αφού τα ‘κανε ρόϊδο. Θα πάει να «εξανθρωπίσει την παγκοσμιοποίηση», όπως είχε πει. Επιθυμεί να τον απολαύσει ο πλανήτης ως Γ.Γ. στον ΟΗΕ ή κάτι τέτοιο, να μην έχουμε μόνο εμείς την γλυκιά γεύση της επιτυχίας του. Μεγαλεία, πυροτεχνήματα στην Μινεσότα κλπ.

Θα πάει κι ο Παπακωνσταντίνου στην Παγκόσμια Τράπεζα, στο ΔΝΤ, κάπου μακριά από τους εργαζόμενους ιθαγενείς κι η Μπιρμπίλη θα κάνει αέρα στις καρέτα – καρέτα με καμμιά ανεμογεννήτρια…

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης για την 19η Μαΐου

Ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο Αγρίνιο, στις 19/5/2010...

Σταύρος Λυγερός και Χρύσανθος Λαζαρίδης

Πέτρος Μάρκαρης: Όπισθεν ολοταχώς στην Ψωροκώσταινα

8/5/2010 Άρθρο Πέτρου Μάρκαρη, στα Νέα

" Τον τελευταίο καιρό ακούω διαρκώς το ερώτημα: πού πάει η Ελλάδα; Η απάντηση είναι απλή. Βαδίζει όπισθεν ολοταχώς στην Ψωροκώσταινα. Αυτό δεν το λέω ούτε αρνητικά ούτε υποτιμητικά. Αλλωστε όσοι έζησαν την εποχή της Ψωροκώσταινας, όπως εγώ, ξέρουν πως όπως και αν χρησιμοποιούσαν την έκφραση, μέσα της χωρούσε πάντοτε μια στοργή και ένας σεβασμός γι΄ αυτή τη χώρα, η οποία κατόρθωνε να μας συντηρεί μια χαρά με τα λίγα και μας βοήθησε να αποκτήσουμε έναν «πολιτισμό της φτώχειας». Τα χαρακτηριστικά αυτού του πολιτισμού ήταν η αξιοπρέπεια, το ευ ζην με ολίγα, αλλά και μια παραγωγικότητα στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, που κανονικά θα έπρεπε να τη ζηλεύουμε σήμερα. Από τον Κουν στον Μινωτή και τον Ροντήρη, ώς τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη και τον Ξαρχάκο, τον Αντρέα Φραγκιά, τον Γιάννη Ρίτσο ή τον Μιχάλη Κατσαρό, για να αναφέρω τυχαία μερικά ονόματα, όλοι αυτοί, σκηνοθέτες, συνθέτες, συγγραφείς και ποιητές, ήταν παιδιά του «πολιτισμού της φτώχειας» της Ψωροκώσταινας.

Αυτός ο πολιτισμός είχε χιούμορ, έναν τρόπο να ειρωνεύεται τη ζωή, να την προκαλεί, ακριβώς επειδή δεν περίμενε πολλά από αυτήν. Οσοι αμφιβάλλουν, δεν έχουν παρά να ξαναδιαβάσουν τον Τσιφόρο ή τον Ψαθά, που κι αυτοί ανήκαν στον «πολιτισμό της φτώχειας». Εξάλλου, προσωπικά θεωρώ τον Ψαθά προφητικό συγγραφέα. Ανακάλυψε σε ανύποπτο χρόνο τον χαρακτήρα της μαντάμ Σουσούς και ο «μαντάμ σουσουδισμός» οργιάζει σήμερα γύρω μας.

Θα συνιστούσα, μάλιστα, στα τηλεοπτικά κανάλια να κόψουν λίγο από τα «πρωινάδικα», τα «μεσημεριανάδικα» και τα ριάλιτι, και να ξαναπαίξουν τις ταινίες αυτού του πολιτισμού, για να τις δούμε, όχι πια σαν γραφικές αναπαραστάσεις μιας παρελθούσας εποχής, αλλά ως έναν άλλο τρόπο ζωής, τον οποίο πρέπει τώρα να ξαναμάθουμε.

Αυτό που μας ξέφυγε τα τελευταία τριάντα χρόνια, από την είσοδό μας πρώτα στην ΕΟΚ, μετά στην Ε.Ε. και τέλος στην ευρωζώνη, είναι ότι χάσαμε αυτόν τον «πολιτισμό της φτώχειας», αλλά δεν αποκτήσαμε ποτέ τον «πολιτισμό του πλούτου». Μέσα από τις επιδοτήσεις, τα ΚΠΣ και τα διάφορα άλλα προγράμματα, αποκτήσαμε με τον πλούτο μια σχέση βουλιμική, την οποία καταντήσαμε να ικανοποιούμε σαν αρπακτικά. Η βουλιμία, όμως, είναι απληστία και η απληστία δείγμα έλλειψης πολιτισμού. Απόδειξη ότι οι πιο σημαντικοί σταθμοί του μεταπολεμικού πολιτισμού μας ανήκουν στην περίοδο του «πολιτισμού της φτώχειας». Οπισθεν, λοιπόν, ολοταχώς στην Ψωροκώσταινα, μπας και αρχίσουμε σωστά αυτή τη φορά. Οπως έλεγε και ο φίλος Δημήτρης Δεσποτίδης, η κατάσταση επιδεινουμένη βελτιούται. "

Μια απάντηση.

Αναγκάζομαι να δώσω μία σύντομη απάντηση σε πρώην φίλο που διαχειρίζεται ιστολόγιο. Δυστυχώς η απάντηση αφορά μόνο εκείνον και εμένα και δεν θα γίνει κατανοητός ο ιδιότυπος "διάλογος" από κανέναν άλλο. Αλλά δεν έχει σημασία. Ως Ρέκβιεμ μιας γνωριμίας και μιας εν τω γεννάσθαι φιλίας, που κατέρρευσε (με δική του ευθύνη ), αξίζει και παρατίθεται η πιο κάτω απάντηση.

1.Επί των τύπων:
-Μιλάει για υπονοούμενα. Την πρώτη ανάρτηση περί Οθωμανικής αυτοκρατορίας ακολούθησε δηλητηριώδης δική του απρόκλητη επίθεση, με τοποθέτηση στο ιστολόγιό του ένθετου όπου δίκην οδηγού savoire vivre ιδεών κατηγόρησε το παρόν ιστολόγιο για έλλειψη ήθους. Αναφορά με υπονοούμενα φωτογραφικά. . Βρίσκω εξαιρετικά αποκαλυπτικό το εξής: αφού εκείνος επιλέγει την έμμεση αναφορά μέσω ένθετου gadget στο ιστολόγιο του, του δίνεται απάντηση στην δεύτερη ανάρτηση περί Οθ.Αυτοκρατορίας με τον τρόπο που εκείνος πρωτοξεκίνησε και άρα επέλεξε, όπου πλέον γίνεται αναφορά στα δικά του πλέον γραφόμενα. Στο τέλος μιας πορείας που αυτός καθόρισε ανακαλύπτει πως η έμμεση αναφορά που εκείνος πρωτοξεκίνησε(αυτό είναι το "στα ίσα", φωτογραφικό gadget με την κατηγορία της έλλειψης ήθους κλπ;), τον ενοχλεί. Θράσσος...
Kαι αφού αναφέρθηκε έμμεσα στο blog πλέον στη δεύτερη ανάρτηση περί Οθ.Αυτοκρατορίας του δίνεται απάντηση.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί εκτός από τους αναθεωρητές ιστορικούς, γινόταν αναφορά(στην πρώτη ανάρτηση) και στο μικρό σε έκταση ιδεολογικό ρεύμα των "ανατολικολάγνων". Την αναφορά αυτή την εξέλαβε προσωπικά. Λάθος, διότι η πρώτη αναφορά αφορά στο υπαρκτό-αν και αλλόκοτο- αυτό ρεύμα. Γινόταν αναφορά σε πρωτότυπους παραγωγούς ιδεών(συγγραφείς) και στοιχείων και όχι στους αναπαράγοντες ή , σχολιάζοντες όπως αυτός και εγώ. Λάθος του εσκεμμένο. Η φράση: "Από την άλλη ένα αλλόκοτο και φαιδρό μείγμα ανατολικολάγνων που στο όνομα της κριτικής στο έθνος-κράτος φτάνουν στο θλιβερό σημείο να αποκρύπτουν τον βαθειά ανελεύθερο και καταπιεστικό χαρακτήρα του μορφώματος των Οθωμανών, διαπράτοντας έτσι κολοσσιαία ιστορική ύβρη στο όνομα παρακμιακών ιδεοληψιών" της πρώτης ανάρτησης καμώνεται πως αφορά αυτόν και χτυπά κάτω από τη μέση με κειμενάκι σε gadget.
(επειδή δε αναφέρει τις "καθέτους Ιπποκράτους" των σχολίων, τον πληροφορώ πως η αναφορά απευθύνεται σε υπαρκτό πρόσωπο-και όχι σε αυτόν- τον Patroklo,αναγνώστη του blog και φίλο (patkoud@ath.forthnet.gr, ) o οποίος προμηθεύεται την "Ενδιάμεσο Περιοχή" και με τον οποίο έχουμε πολλές διαφωνίες επί τέτοιων παρακμιακών θεωριών . Mε τον πρώην φίλο δεν ανταλάσσω απόψεις και δεν έχω διαδικτυακές επαφές από μήνες, λόγω της συμπεριφοράς του, μέχρι που ξαναχτύπησε με ...gadgetaki.)
Να αναγνωρίσει τον Κιτσίκη και τους λοιπούς διανοητές οπαδούς της συνομοσπονδίας στην πιο πάνω αναφορά, ναι. Αλλά τον εαυτό του από πού και ως πού; Εργολάβος υπεράσπισης του Κιτσίκη φαίνεται αισθάνεται και γι αυτό προέβη απρόκλητα σε φωτογράφιση, μέσω μη αναφοράς του παρόντος ιστολόγιου, στο οποίο απέδωσε απαξιωτικές κατηγορίες .Γιατί; Γιατί αναφέρθηκε το "μείγμα ανατολικολάγνων"; Τον τσίμπησε μύγα και επιτέθηκε με ύπουλα κείμενα που ενσωμάτωσε σε gadget. Δεν έκανε λάθος. . Ήρξατο χειρών αδίκων ...Και έλαβε στη δεύτερη ανάρτηση απάντηση με τον τρόπο που επέλεξε, τον έμμεσο.

2.Επί της ουσίας
-Στη δεύτερη πλέον ανάρτηση υπάρχει έμμεση-κατά τον τρόπο που εκείνος επέλεξε, προσθέτοντας το gadget με την φωτογράφηση του ιστολογίου μου-αναφορά στα γραφόμενά του.. Αναφέρθηκε έστω και φωτογραφικά στο παρόν ιστολόγιο και πήρε απάντηση, επί των γραφωμένων του σε συναφές θέμα. Του αποδίδονται ψευδείς αναφορές. Του τις αποδίδω και τώρα. Ψευδείς, απότοκες απουσίας επαφής με τα βιβλία του Toynbee, και αποτέλεσμα της δια της πλαγίας οδού επαφής με το έργο του κορυφαίου ιστορικού, μέσω του ...Κίτσίκη δηλαδή.
Το ψέμα και η παραπλάνηση έγκειται για παράδειγμα χαρακτηριστικά εδώ, στα εξής ολοφάνερα ψεύδη(για όποιον έχει τα βιβλία του Toynbee και δεν παίρνει αποσπάσματα από τον Κιτσίκη ή το Αντίβαρο. ), όπου γράφει ο πρώην φίλος αναπαράγοντας:
"Στοὺς 17 αὐτοὺς αἰῶνες ὁ Τόϋνμπη προσθέτει 3 ἀκόμη, ἀπὸ τὸν ΙΖ μέχρι τὸν ΙΘ αἰώνα, δηλαδὴ σύνολο 20 αἰώνων πόλεων-κρατῶν βασισμένων στὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό. Προβάλλει τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ὡς πρότυπο ρωμηοσύνης καὶ ὄχι τὸ σημερινὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν ποὺ ἱδρύθη μετὰ τὸ 1821". Εδώ είναι το ψέμμα. Στη συσχέτιση και ταύτιση της υπόδουλης ρωμηοσύνης με τον δυνάστη Οθωμανό. Ετσι αποδεικνύεται ο χαρακτηρισμός του ψεύτη,του διαστρεβλωτή.
Κατόπιν τούτου το έργο του Toynbee παρατίθεται σε σύνδεσμο στο παρόν ιστολόγιο για να διαπιστώσει ο καθένας αν "προβάλλει την Οθωμανική αυτοκρατορία ως πρότυπο ρωμηοσύνης"...Εδω λοιπόν, γιατί κάνει πως δεν το καταλαβαίνει, είναι το ψέμμα και η κακοποίηση. Και είναι ενδεικτική της πνευματικής κοπτοραπτικής στην οποία αποδίδεται ο εν λόγω πρώην φίλος.

-Περί Κιτσίκη:
Αναφέρει παλαιότερα σχόλια μου για το πρόσωπό του. Ετσι ήταν. Μόνο που ...ξέχασε να γράψει πως ανέφερα σε σχόλιο μου "δεν τον έχω διαβάσει". Και γι΄αυτό ζητούσα πληροφορίες και διευκρινήσεις. Επειδή λοιπόν ο γράφων δεν είναι ξερόλας(όπως ευγενέστατα αναφέρει ο πρώην φίλος), τους τελευταίους μήνες προέβη σε πιο συστηματική μελέτη του έργου του Συμβούλου του Οζάλ. Ανέτρεξα στα βιβλία του(εκδόσεις Εστία), σε κείμενά του κλπ. Και διαμόρφωσα προσωπική πλέον γνώμη περί του προσώπου του. Θυμίζω δε στον πρώην φίλο πως είχαμε σε "καλές εποχές" πει, ανταλάσσοντας απόψεις,πως θα συζητούσαμε τη θέση του περί Οθ.Αυτοκρατορίας, με έμφαση στη θέση του πως "τα πρώτα χρόνια θα ήταν αλλιώς". Ε , ο γράφων ανέτρεξε σε κείμενα, όχι περιοδικών, σε βιβλία ελάχιστα εκ των οποίων παρέθεσε στις δύο αναρτήσεις. Βακαλόπουλος, Σαρρής, Toynbee(παραγγέλνεται και από το διαδύκτιο), και άλλα που δεν αναφέρονται αποσπάσματά τους αλλά είναι κατατοπιστικότατα και πηγές ακλόνητες ιστορικά, που μόνο όσοι παίρνουν στα σοβαρά τον Κιτσίκη αδυνατούν να κατανοήσουν: Ράνσιμαν, Σάθας, Φίνλευ, Παπαρρηγόπουλος, Σπ. Λάμπρου κα. Και έκρινε σκόπιμο να κάνω μια ανάρτηση με πηγές, αποτέλεσμα αυτών των αναγνωσμάτων.
Επανερχόμενος στον Κιτσίκη να πω το εξής:ανέτρεξα στα(εκδοθέντα από την Εστία βιβλία του) βιβλία του και στα βιογραφικά του στοιχεία με επιμέλεια πλέον. Ρήτα έγραψα τότε πως είχα γνώμη μόνο από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Και με βάση τα γραφόμενά του πλέον είδα ανάγλυφα την συνειδητή παραποίηση της ιστορίας στην οποία επιδίδεται. Στην παντελή έλλειψη εντιμότητας στις πηγές του και στην διαστρέβλωση που κάνει. Κατόπιν διαμορφώσης προσωπικής πλέον γνώμης για το έργο του, τον κατατάσω στους ανατολικολάγνους. Αλλά και στους νενέκους. Αν αυτό ενοχλεί τον πρώην φίλο να απευθύνει τα ερωτήματα για το "που οδηγούν τέτοιες κατηγορίες" στο Άρδην κλπ των οποίων οι χαρακτηρισμοί για τον Κιτσίκη είναι ίδιοι με αυτούς που εγώ χρησιμοποίησα. Αναρωτιέται τι κατατάσει τον Κιτσίκη στους χουντικούς. Να του ξαναπώ, αν και τα άρθρα του Αρδην θα αρκούσαν:
-Το γεγονός πως ήταν σύμβουλος του χουντικού Παπαδόπουλου.
-Το γεγονός πως ήταν καλεσμένος γνωστού χουντοκάναλου(τηλεΤώρα), αφού μόνο αυτοί δέχονταν να φιλοξενήσουν έναν σύμβουλο του Παπαδόπουλου και του Οζάλ.

Κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως ο Κιτσίκης είναι χουντικός όχι γιατί ασκεί κριτική στην κοινοβουλευτική δημοκρατία(γνήσιο επιχείρημα συσκοτίζοντος την αλήθεια και τα γραφόμενα του άλλου), άλλα επειδή ήταν φίλος και σύμβουλος δικτάτορα τον οποίο και επηρέασε σημαντικά. Δεν είναι δύσκολο στην κατανόηση το επιχείρημα...
Βέβαια είναι δύσκολο να το κατανοήσει όταν σε προφανή σύγχιση γράφει:
"Γράφει ὅτι ὁ Κιτσίκης ἦταν φίλος του Παπαδόπουλου, χουντικός, καὶ μοῦ ἀποδίδει πρόθεση νὰ τὸ ἀποκρύψω. Λάσπη στόν ἀνεμιστήρα κατά συρροήν. Ἄς δοῦμε λίγο αὐτούς τούς συνδέσμους ἀπό τόν Ριζοσπάστη. Ἡ προσωπικότητα τοῦ Νίκου Κιτσίκη καί Νῖκος Κιτσίκης -Ἕνας λαμπρός ἐπιστήμονας, ἕνας σεμνός κομμουνιστής "... Εδώ έχουμε να κάνουμε με προφανή προσπάθεια αλλαγής του θέματος αφού δεν μιλάμε για τον πατέρα, αλλά για τον υιο Δημήτρη Κιτσίκη και μόνο.

Μήπως είναι αναληθείς ή υβριστικές και οι παρακάτω αναφορές:
"Ελάχιστα γνωστή είναι όμως η δράση και το έργο του κ. Κιτσίκη, τα οποία έχουν υποβοηθήσει πλείστες φορές την τουρκική πολιτική και διιστορική προπαγάνδα.
Στο Παρίσι εκπόνησε διατριβή στην οποία ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα ξεγέλασε τη Δύση στη Συνθήκη των Σεβρών με την προπαγάνδα της, για να προκαλέσει τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και η οποία εκδόθηκε το ’83 και χρησιμοποιήθηκε απ’ τον B. Demirbas στη συγγραφή του προπαγανδιστικού του βιβλίου περί δημιουργίας ισλαμικού κράτους στη Δυτική Θράκη! Επίσης, στο έργο του, Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αθήνα, Εστία, 1988, σελ. 39), χρησιμοποιεί την επιστολή που απέστειλε στον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή ο Βυζαντινός προύχοντας Γεώργιος Τραπεζούντιος, με την οποία τον καλεί να καταλάβει την Πόλη, για να τεκμηριώσει το ότι η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν δήθεν διάδοχος της Βυζαντινής! Είναι προφανές ότι έτσι ο Κιτσίκης θεωρεί και παρουσιάζει τις διεκδικήσεις των Τούρκων επί του ελληνικού χώρου ως ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτικά δικαιωμένες. "

"Το συγκεκριμένο ιδεολόγημα, το οποίο συμπλέει πλήρως με τις γεωπολιτικές βλέψεις της Άγκυρας, έγινε ο πυρήνας της εξωτερικής πολιτικής της Χούντας του Παπαδόπουλου, στα πλαίσια της προωθούμενης απ’ αυτήν «ελληνοτουρκικής φιλίας». Ο κ. Κιτσίκης ήτο πνευματικό στέλεχος της Χούντας και εκ των κύριων διαμορφωτών της τότε ελληνοτουρκικής προσέγγισης, όσο και των συζητήσεων Χούντας - Τούρκων περί δημιουργίας «διζωνικής ομοσπονδίας» στην Κύπρο"

"Δεν είναι τυχαίο ότι διετέλεσε σύμβουλος του Τουργκούτ Οζάλ. Συμμετείχε μάλιστα στη συγγραφή του βιβλίου του Οζάλ Η Τουρκία στην Ευρώπη (εκδόθηκε το 1988), στο οποίο ο Οζάλ χρησιμοποιεί στοιχεία αυτούσια από το έργο του κ. Κιτσίκη! Στο έργο του αυτό επίσης, ο Οζάλ ισχυρίζεται ότι το Αιγαίο ανήκει στους Τούρκους και ότι ο Όμηρος και οι αρχαίοι Έλληνες κλασικοί φιλόσοφοι ήταν Τούρκοι! "
Aρδην.
(φαίνεται είναι σαλταρισμένοι και αυτοί του Αρδην...)

Το να ξεσκεπάζει το Αρδην με αναφορές στα βιβλία του Κιτσίκη και σε συνεργασίες συγγραφικές και άλλες με τον Οζάλ(καλά αυτός δεν είναι κεμαλικός;) είναι ύβρεις; Είναι κακό; Να μην ειπωθούν; Και με τέτοια "λαμπρή δράση" όταν αυτες οι δράσεις του δεν αναφέρονται, όταν ο άλλος ζητάει διευκρινήσεις("δεν τον έχω διαβάσει" έγραφα τότε και αρκούμην σε θετικές κρίσεις από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις), όταν υποτίθεται παρουσιάζεται η ιδεολογία του, με σφαιρικότητα.

Και εδώ το πάρθιο βέλος για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν γιατί ο Κιτσίκης ήταν εκλεκτός της χούντας:
"Ο Δημήτριος Κιτσίκης προέβη σε συστηματοποίηση του «ανατολικού ιδεώδους» (δηλ. της «βυζαντινοοθωμανικής συνύπαρξης»), χρησιμοποιώντας το ως πυρήνα του δημιουργηθέντος απ’ αυτόν (το ’64) «ελληνοτουρκισμού». Σύμφωνα με το ιδεολόγημα αυτό, Έλληνες και Τούρκοι συγκατοικούν και αλληλοεξαρτούνται από τον 11ο αιώνα, άρα επιβάλλεται η εγκαθίδρυση ενός «ελληνοτουρκικού πολιτικού συνόλου». Σύμφωνα δε με την προωθηθείσα απ’ τους άνωθεν αναφερόμενους γεωπολιτική αντίληψη της «ενδιάμεσης περιοχής», Έλληνες και Τούρκοι είναι φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού, ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση περιοχή», η οποία εξακτινώνεται απ’ την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το κέντρο της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις αυτές διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του Γεώργιου Γεωργαλά (υπεύθυνου προπαγάνδας της Χούντας και Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ) ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως (βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973, εκδόσεις Εστία σελ. 309-310). "
Aρδην

Την εγκωμιαστική αναφορά μου στα γραφόμενα Κιτσίκη σε άρθρο που αφορούσε τον Π. Γιαννόπουλο δεν καταλαβαίνω γιατί την επικαλείται. Μάλλον καταλαβαίνω. Γιατί έχει εθιστεί στην κοπτοραπτική. Την επαναλαμβάνω:μου άρεσε και μου αρέσει το συγκεκριμένο άρθρο, που είχε παραθέσει. Φαίνεται πως δεν μπορεί να κατανοήσει πως άλλο η συγκεκριμένη απόρριψη συγκεκριμένης στάσης( οθωνανολαγνεία κιτσίκη) και άλλο η παραδοχή πως ένα άρθρο είναι ενδιαφέρον και καλογραμμένο. Τη κίβδηλη και νενεκικη ιδεολογία Κιτσίκη χτυπάμε,την συνεργασία του με τον Παπαδόπουλο κλπ, όχι την ικανότητα του στο λόγο ή τις λοιπές αναφορές του στη Δύση, στα ιστορικά πρόσωπα, στις πνευματικές μορφές του ελληνισμού.


Η αναφορά του πρώην φίλου πως η "ἡ Ἑλληνικὴ Δημοκρατία ἐτίμησε τὸν Δημήτρη Κιτσίκη μὲ τὴν ἵδρυση στὸν Δῆμο Ζωγράφου, τοῦ Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη, Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, μὲ τὸ Προεδρικὸ Διάταγμα ὑπ’ἀριθμ. 129 πού ἐδημοσιεύθη στὴν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως" είναι επίσης αποκαλύπτική του τρόπου σκέψης. Με την ίδια λογική(τη λογική του παραλόγου δηλαδή) η Ελληνική Δημοκρατία "τίμησε" όπως γράφει ο πρώην φίλος τον Κ.Μητσοτάκη αφού στο Ιδρυμα του πρωην πρωθυπουργού διαβάζουμε: "Το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης συστάθηκε με Προεδρικό Διάταγμα τον Απρίλιο του 2001 ως κοινωφελής, μη κερδοσκοπικός πολιτιστικός οργανισμός (ΦΕΚ: Τεύχος Β´, Αρ. Φύλλου 480, 26/4/2001). Αποτελεί νομική συνέχεια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής εταιρείας "Ιστορικό Αρχείο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη", η οποία είχε συσταθεί το Νοέμβριο του 1998". Τελικά η παράλογη σκέψη δεν έχει όριο...
Το δίνω άδεια για λειτουργία ιδρύματος που θα λειτουργεί ως ΝΠΔΔ, γίνεται από μάστορα της διαστρέβλωσης "τίμησε η Ελληνική Δημοκρατία"...

Στην μονομανία του φίλου περί Δύσης, δεν θα του απαντήσω. Δεν έχει πλεον νόημα. Του επισημαίνω απλά πως η μονομανία είναι ψυχιατρικής φύσεως ζήτημα. Ψεύδεται και μάλιστα συνειδητά όταν με εμφανίζει ως απολογητή ή εξωραίζοντα(επικαλούμενος εγώ τις ατομικές ελευθερίες) τη Δύση. Του θυμίζω την πρώτη ανάρτηση του παρόντος ιστολογίου και ρητές κριτικές αναφορές μου στη Δύση, τις οποίες γνωρίζει. Θα έπρεπε να ντρέπεται. Επειδή δεν υιοθετούνται τα ουρλιαχτά του(που ξεπατικώνει από την "Ενδιάμεση Περιοχή" του Κιτσίκη), δεν σημαίνει πως θα μας βγάλει και δυτικόφιλους...

Στην αναφορά του πρώην φίλου στον Βενιζέλο και την περίοδο 1928-1932 δεν θα αναφερθώ. Δεν θα αντιληφθεί ότι και αν του εξηγήσω. Αρκούμαι να τον πληροφορήσω πως ο γράφων είναι μέλος του Ιδρύματος Λέσχης Φιλελευθέρων-Ιδρυμα Ιστορίας Ελευθερίου Βενιζέλου, με αποτέλσμα να έχω πρόσβαση σε πρωτότυπες πηγές και να γνωρίζω καλύτερα από τους Κιτσίκηδες το θέμα, καθότι υπάρχει απευθείας πρόσβαση σε πηγές . Το θέμα ελληνοτουρκικό σύμφωνο Βενιζέλου-Κεμάλ και οι δηλώσεις που το συνόδευσαν, νομίζει πως επιβεβαιώνει τόσο πολύ τη θέση του ο κοπροράπτης και όσο επιβεβαιώνει και την υποθετική θέση πως ο Εθνάρχης ήταν μουσολινικός, αφού το 1928 υπεγραψαν συμφωνίες με την Ιταλία και προέβησαν σε σύσφιξη των ελληνοιταλικών σχέσεων. Μήπως να υιοθετήσει και την κατηγορία περί παραδόσεως του νομού Καβάλας από τον Βενιζέλο; Όπως κάνουν στα απομνημονεύματα τους τα πρωτοπαλλήκαρα του κωνσταντινισμού. Παραλογισμοί δηλαδή, απότοκοι της κοπτοραπτικής, της επιλεκτικότητας και πάνω από όλα της αδυναμίας κατανόησης των θεμάτων και της πολυπλοκότητάς τους. Το ότι επιδίδεται σε κοπτοραπτική, αδυνατώντας να κατανοήσει πολύπλοκα ζητήματα δεν με εκπλήσσει. Μου αρκεί η άποψη που εκφράζει για την Μικρασιατική Εκστρατεία, για να αντιληφθώ με έκπληξη το μέγεθος της άγνοιας. Αναφέρει ως καταστρεπτικό το ρόλο του Ελευθερίου Βενιζέλου, υιοθετώντας τις ιστορικές ύβρεις της κωνσταντινικής παράταξης, που είναι η υπεύθυνη για την καταστροφή.Κατάλαβα... Κατάντια...Τα άγια τοις κυσί...Εκει οδηγεί ο Κιτσίκης. Στον πάτο.
Αλλά μην γελιέται. Δεν είναι θέμα "αιρετικότητας"(που είναι ευπρόσδεκτη και χρήσιμη και ενίοτε αληθής)τέτοιες απόψεις. Είναι θέμα και αποτέλεσμα μονομανιακής ενασχόλησης με λοξούς(Δ. Κιτσίκης). Λοξούς, ψευδοδιανοούμενους, συμβούλους δικτατόρων, καταδικασμένους στη λήθη.

ΥΓ:
-η κατηγορία του ψεύδους, της διαστρέβλωσης κλπ δεν είναι ύβρι όταν αποδεικνύεται. Όταν αποκαλύπτεις την ψευτιά-δηλαδή το μακιγιάρισμα της αιματοβαμμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - δεν υβρίζεις(βλ. το ψεύδος "προβάλλει την οθωμανικη αυτοκρατορία ως πρότυπο ρωμιοσύνης"), όπως κάνει το Αρδην. Δεν υβρίζει. Χαρακτηρίζει αφού έχει τεκμηριώσει. Εκει επικέντρωσε η δεύτερη αναρτήση, στον πρόλογο και λόγω της επιθεσης που ξεκίνησε με σουσουδίστικα gadgetάκια, από κατά συρροήν ιντερνετικό προβοκάτορα , σε άλλα fora.

-Άπό κει και πέρα. Δεν θα με ξένιζε μία απάντηση με σκληρούς χαρακτηρισμούς. Τη θεωρώ δικαιολογημένη. Την ανέμενα. Ούτε οι ειρωνείες. Είναι δομικό συστατικό της αντιπαράθεσης, όσο και αν ο πρώην φίλος ενίοτε παριστάνει τον "κύριο"(με χαρακτηριστική αποτυχία, αφού οι ύπουλοι τρόποι του έχουν γίνει καιρό τώρα γνωστοί και αρκετοί συζητητές τους έχουν υποστεί) . Είναι πλέον γνωστός, ο ύπουλος τρόπος του. Eίναι από καιρό στιγματισμένος ως ύπουλος και το gadgetάκι που έβαλε είναι αστείο καπρίτσιο δειλού και ύπουλου ανθρώπου, που έχει πάρει φόρα στον κατήφορο. Αλλά ο οχετός που αντίκρυσα με εξέπληξε:
-"ἀνεγκέφαλος", "ψώνιο"...και άλλα για το πρόσωπο που έγραφε πως εκτιμά.
-"διακατέχεται ἀπὸ ἄγχος νὰ πείσει τὸν ἑαυτὸ του πόσο πατριώτης καὶ δημοκράτης εἶναι", λέει μετά. Πρόστυχα, ύπουλα λόγια...
- "αστυνόμος ιδεών" κλπ.

Αλλά και τα παραπάνω γραφόμενα θα μπορούσαν να κατανοηθούν στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης που ξέφυγε. Αλλά τελικά ούτε στο να γράψει ύπουλες αναφορές μέσω gadget αρκείται, ούτε στο να ανακατέψει ψέμματα και βοθροκατηγορίες. Πρέπει φαίνεται να φτάσει και στην γελοιοποίηση. Διότι αφού έχει απευθύνει όλα αυτά σε εμένα, παριστάνει και τον υπερασπιστή της καθαριότητας, γράφοντας "Δέν θέλω λάσπες καί λοιπές βρωμιές ἐδῶ μέσα". Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Είναι η κατάληξη φαίνεται μιας πορείας ιντερνετικής εξαχρείωσης, αφού με μανδύα "εντιμου συζητητή", που άλλοτε γράφει πόσο με εκτιμά όπως έκανε δημοσίως, επιδίδεται κατόπιν σε έμμεσες αναφορές των γραφομένων μου και ενώ ρητά καταλήξαμε με αμοιβαία συμφωνία να μην ξανασυζητήσουμε. Ακολούθησαν άθλιες ύβρεις περί "αρσενικών Βασιλειάδου" σε άλλα fora και για άλλους ανθρώπους από τον εν λόγω, ενώ για το πρόσωπό μου είχε επιφυλάξει έμμεσες "κρυμμένες" απαξιωτικές αναφορές στα εκεί γραφόμενά μου και ενώ δεν είχε συμμετάσχει σε διαλόγους. Πάει πολύ ένας που εκτοξεύει βοθρολύμματα προς το πρόσωπό μου τώρα, που έχει δείξει πόσο χαμηλά πέφτει με "βασιλειαδικές" αναφορές παλαιότερα, να παριστάνει συγχρόνως και τον "υπεράνω".
Δεν ασχολούμαι πλέον με βόθρους. Ούτε με ρακοσυλλέκτες ιδεών. Ας μελετήσουν Δ.Κιτσίκη και ας παπαγαλίζουν την κοπριά του. Τους αξίζει.

Αλήθειες, ψέμματα και το αυγό του φιδιού...

Το ανθυποκομματίδιο της εξωκοινοβουλευτικής νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς Δράση, του Στέφανου Μάνου, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση, που παρατίθεται κατά τμήματα και με σχολιασμό:

"Η Δράση εκφράζει την οδύνη της για το θάνατο των τριών αδικοχαμένων αληθινών εργαζομένων της Marfin Bank και συλλυπητήρια προς τις οικογένειες των δολοφονημένων από τους αριστερούς ψευτοεργαζόμενους κουκουλοφόρους τρομοκράτες."

Αλήθεια. Μόνο που δολοφονήθηκαν τα αθώα θύματα από ακροαριστερούς κουκουλοφόρους του αντιεξουσιαστικού χώρου, που είναι σε διαρκή και μόνιμη σύγκρουση με την κοινοβουλευτική αριστερά(ΚΚΕ, ΣΥΝ), γι'αυτό κόψε την ιδεολογική τρομοκρατία και την προβοκάτσια, υπουργέ του Μητσοτάκη. Και αυτά στα γράφει ένας αστός.

"Εξήντα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου μια μικρή μειονότητα της αριστεράς θέλει να πιστεύει ότι οι συνθήκες την ευνοούν να ξεκινήσει τον “τέταρτο γύρο”. Η απερίσκεπτη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ ευελπιστούν ότι η οικονομική κρίση δημιουργεί “ευκαιρίες” για τη βίαιη κατάλυση της δημοκρατίας. Ακόμη κι όταν φαινομενικά δεν ομονοούν μεταξύ τους, δεν είναι σε θέση να κρύψουν τη χαρά τους επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν το φοβικό και την εύλογη ανασφάλεια των πολιτών για το μέλλον."

Ψέμματα. Πρώτον μην πιάνεις εσύ στον στόμα σου τον εμφύλιο, γιατί δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Δεύτερον είσαι άθλιος συκοφάντης όταν κατηγορείς κοινοβουλευτικά κόμματα με παράδοση πως προσπαθούν να καταλύσουν τη δημοκρατία. Είσαι επικίνδυνος και άσχετος. Και αυτά στα γράφει ένας αστός, ιδεολογικός αντίπαλος της Αριστεράς, που αναγνωρίζει όμως του αγώνες της και την πατριωτική της δράση.

" Το δυστύχημα είναι ότι η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί ούτε κατ΄ελάχιστον να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με τη στάση της ενισχύει τα πιο ακραία και αντιδραστικά στοιχεία στο προσφιλές τους άθλημα, την καταστροφή και αποπροσανατολίζει την ελληνική κοινωνία. Ανίκανη να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος της οικονομίας, αδιαφορεί μπροστά στην όλο και διογκούμενη οχλοκρατία, υιοθετεί απερίσκεπτα τη λογική “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”, ποντάροντας με κάθε τρόπο στην αποτυχία των μέτρων της κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι Τσίπρας, Σαμαράς και ΚΚΕ πολύ σύντομα θα κριθούν από τους πολίτες και θα αποδοκιμαστούν."

Φαιδρότητες...Πρώτον δεν υπάρχει καμμία οχλοκρατία. Και αν υπάρξει δεν ευθύνεται η κοινοβουλευτική αριστερά που διαδηλώνει οργανωμένα. Δεν ξέρω αν θα αποδοκιμαστούν οι Τσίπρας, Σαμαράς και ΚΚΕ. Ξέρω πως εσύ έχεις κατ'επανάληψη αποδοκιμαστεί παρα την ύποπτη υποστήριξη του συγκροτήματος Αλαφούζου.

"Η Δράση καλεί τα φιλελεύθερα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και τα στελέχη της δημοκρατικής αριστεράς να εγκαταλείψουν τις θέσεις των τυχοδιωκτών ηγετών τους και να σταθούν στο πλευρό της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης"

Επειδή είσαι και πολιτικά αγράμματος μάθε πως στην κοινοβουλευτική δημοκρατία οι αρχηγοί κομμάτων δεν καλούν βουλευτές άλλων κομμάτων να αποστατήσουν. Αλλά υπουργός του Μητσοτάκη ήσουνα, τι να περιμένει κανείς;

"Η κυβέρνηση ένα πρώτιστο καθήκον έχει αυτή την κρίσιμη ώρα, να επικυρώσει τη συμφωνία με την ευρωπαϊκή ένωση και το ΔΝΤ, να εφαρμόσει το νόμο, να αποκαλύψει στους πολίτες τους υποκινητές και τους επιτελάρχες της ανωμαλίας και αν δε γίνεται αλλιώς για ένα μήνα να απαγορεύσει οποιεσδήποτε διαδηλώσεις στην Αθήνα."

Φασίστα. Σε ποιά ευρωπαική δημοκρατική κοινωνία κόμμα υποτίθεται φιλελεύθερο προτείνει απαγόρευση διαδηλώσεων; Βάλτο καλά στο μυαλό σου: η Αριστερά, η Κεντροδεξιά, τα Συνδικάτα, έχουν δικαίωμα να διαδηλώνουν γιατί ζούμε σε δημοκρατία ευρωπαικού τύπου. Δεν ζούμε ούτε στη Χιλή των αγαπημένων σου Chicago Boys, ούτε στη Β.Κορέα. Επικίνδυνε! Φασίζοντα!

(εδώ η ανακοίνωση- αυγό του φιδιού:Aνακοίνωση εξωκοινοβουλευτικού κόμματος της ακροδεξιάς )

Eκδήλωση αντίστασης στον νεο Οθωμανισμό-περιοδικό Άρδην

Με αφορμή την επίσκεψη πολυμελούς αντιπροσωπείας της Τουρκικής κυβέρνησης διοργανώνεται από το Περιοδικό Άρδην του Γ. Καραμπελιά εκδήλωση με ομιλήτες τον πρώην Υπουργό Α. Πεπονή, τον δημοσιογράφο και σύμβουλο του Αντώνη Σαμαρά Χρ. Λαζαρίδη, τον αντιπρόεδρο του κόμματος ΔΗΚΟ της Κύπρου Ν. Παπαδόπουλο και τον δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό.

(σημ: οι ψεύτες οπαδοί του χουντικού Κιτσίκη-βλ.εδώ-και παπαγάλοι του λαθρόβιου παρακμιακού εντύπου του "Ενδιάμεσος Περιοχή" παρακαλούνται να μην προσέλθουν αν δεν διαβάσουν πρώτα το βιβλίο του Arnold Toynbee, Τhe Murderous Tyrrany of the Turks)





Εκδήλωση του Άρδην με θέμα Αντίσταση στον νεο-οθωμανισμό

Ενόψει της επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα στις 14-15 Μαΐου και των συμφωνιών που κυοφορούνται, το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη διοργανώνει εκδήλωση τη Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 και ώρα 7:30 μ.μ. στο Πολεμικό Μουσείο (Βασ. Σοφίας και Ριζάρη 2) με θέμα:
Αντίσταση στο Νεο-οθωμανισμό, όχι στην αυτοκρατορική επίσκεψη του Ερντογάν
Ομιλητές θα είναι οι:
Ο Αναστάσιος Πεπονής, τέως υπουργός, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, δημοσιογράφος, ο Σταύρος Λυγερός, δημοσιογράφος και ο Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας. Συντονίζει ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Στρατηγός ε.α.

Όποιοι/ες φίλοι/ες επιθυμούν να βοηθήσουν στην προπαγάνδιση της εκδήλωσης μπορούν να προμηθευτούν προσκλήσεις και αφίσες από τα γραφεία του Άρδην και της Ρήξης (Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια).

Eκδήλωση Άρδην

H κληρονομιά της Χούντας(καλά δεν ντρέπονται να κάνουν πως τα ξεχνάνε οι θαυμαστές του ημίτρελλου Κιτσίκη;)

Οθωμανική Αυτοκρατορία: το όνειδος της Ιστορίας ΙΙ

"Πνευματικά στελέχη της Χούντας ήταν οι: Δημήτριος Κιτσίκης, Γεώργιος Γεωργαλάς και Δημήτρης Τσάκωνας. Ο Δημήτριος Κιτσίκης προέβη σε συστηματοποίηση του «ανατολικού ιδεώδους» (δηλ. της «βυζαντινοοθωμανικής συνύπαρξης»), χρησιμοποιώντας το ως πυρήνα του δημιουργηθέντος απ’ αυτόν (το ’64) «ελληνοτουρκισμούΣύμφωνα με το ιδεολόγημα αυτό, Έλληνες και Τούρκοι συγκατοικούν και αλληλοεξαρτούνται από τον 11ο αιώνα, άρα επιβάλλεται η εγκαθίδρυση ενός «ελληνοτουρκικού πολιτικού συνόλου». Σύμφωνα δε με την προωθηθείσα απ’ τους άνωθεν αναφερόμενους γεωπολιτική αντίληψη της «ενδιάμεσης περιοχής», Έλληνες και Τούρκοι είναι φορείς του κοινού «ανατολικού» πολιτισμού, ο οποίος καλύπτει την «ενδιάμεση περιοχή», η οποία εξακτινώνεται απ’ την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το κέντρο της Ευρασίας. Οι αντιλήψεις αυτές διατυπώθηκαν σε επίσημο λόγο του Γεώργιου Γεωργαλά (υπεύθυνου προπαγάνδας της Χούντας και Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ) ως εκπροσώπου της ελληνικής κυβερνήσεως (βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του Ελλητοτουρκικού χώρου, 1928-1973, εκδόσεις Εστία σελ. 309-310)

Μετατρέποντας τα παραπάνω σε πολιτικές κατευθύνσεις και στρατηγική επίλυσης του Κυπριακού, μετά τις προσπάθειες που κατέβαλε το ’69-’70 για ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας, ο Παπαδόπουλος, στις 25/5/71, έδωσε συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα μαζί με τον Μετίν Τοκέρ, γαμπρό του Ισμέτ Ινονού. Σύμφωνα δε με δηλώσεις του στη Μιλιέτ, στις 29/5/71, στις συνομιλίες του με τον γαμπρό του Ινονού ετέθη το θέμα της «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας», την οποία η Αθήνα αντιμετώπιζε θετικά, με δεδομένο την προηγούμενη βιώσιμη λύση του Κυπριακού Ζητήματος (την οποία δεν έθεσε ως αναγκαίο προηγούμενο) (βλ. στο ίδιο βιβλίο του Κιτσίκη)...

Στο δε συγκεκριμένο δημοσίευμα της Μιλιέτ, ο Παπαδόπουλος αναφέρει: «εγώ προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μάς οδηγεί προς μια ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί». Πολύ απλά, ο Παπαδόπουλος θεωρούσε την ομοσπονδία στην Κύπρο ως πιλότο μιας αναπόφευκτης και ιστορικά επιβεβλημένης «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας» και εύρισκε σ’ αυτό σύμφωνο τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας, Νιχάτ Ερίμ. Αν πράγματι η Χούντα ήθελε τη συμφωνία Τούμπα-Τσαγκλαγιαγκίλ, τότε γιατί απέσυρε τη Μεραρχία (Δεκέμβριος ’67); Αυτή η ενέργεια ήταν απολύτως σύμφωνη με τις πεποιθήσεις των «ελληνοτουρκιστών» καθώς και του Παπαδόπουλου, ο οποίος θεωρούσε ότι οι δύο παλιοί φίλοι –Ελλάδα και Τουρκία– δεν αξίζει να τσακώνονται για την Κύπρο"

Περιοδικό Αρδην, τεύχος 58

"The Turk has never been of any use for any purpose exceptfighting. He cannot administer, though in his earlier days he had thesense to employ intelligent Christian administrators. He cannot securejustice. As a governing power, he has always shown himself incapable,corrupt and cruel. He has always destroyed ; he has never created. Those whom we call the Turks are not a nation at all in the propersense of the word. The Ottoman Turks were a small conquering tribe fromCentral Asia, ruled during the first two centuries of their conquestsby a succession of singularly able and unscrupulous Sultans, who subjugated the Christian populations of Asia Minor and South-EasternEurope, compelling part of these populations to embrace Mohammedanism,and sup- porting their own power by seizing the children of the rest,forcibly converting them to Islam, and making out of them an efficient standing army, the Janizaries, by whose valour and discipline theTurkish wars of conquest were carried on from early in the fifteenth down into the nineteenth century."

Arnold Joseph Toynbee, Bιβλίο Τhe murderous tyranny of the Turks

"Η θρυλούμενη «ανοχή» του κράτους στην ενάσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων ή την τέλεση των εθίμων των πιστών, ήταν εναρμονισμένες με το πνεύμα της οσμανικής πραγματικότητας κατά το οποίο οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι ήταν μια μόνιμη και αστείρευτη πηγή πλουτισμού για τους κρατούντες, αλλά και για κάθε μουσουλμάνο. Πραγματικά, δεν υπάρχει ποτέ στην ιστορία τόσο ακριβοπληρωμένη «ανοχή». "

Νεοκλής Σαρρής, βιβλίο η Οσμανική Πραγματικότητα

Στο πρώτο μέρος της ανάρτησης αναφερθήκαμε εν τάχει στους "ανατολικολάγνους" και τους υπερασπιστές τους. Ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα των υπερασπιστών είναι η συστηματική απόκρυψη των πτυχών της πραγματικότητας που δεν τους συμφέρουν. Παράδειγμα: αποκρύπτουν συστηματικά τον προδοτικό ρόλο του ιδεολογικού γκουρού τους Δημήτρη Κιτσίκη, αποκρύπτοντας τον ολέθριο ρόλο για τον Ελληνισμό που αυτός έπιαξε ως σύμβουλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Και ενώ ο ίδιος ο υπερηφάνως αναφέρεται σε αυτή του τη δράση στα βιβλία του, κάποιοι συστηματικά αποκρύπτουν αυτά τα στοιχεία από τα γραπτά τους. Γιατί άραγε; Τόση ψευδολογία; Τόσες μισές αλήθειες; Και μετά μιλούν για ήθος και ακεραιότητα όσων ξεσκεπάζουν με χαρακτηριστική ευκολία τα συστηματικά ιστορικά ψεύδη, απότοκα εντρυφήσεως σε παρακμιακά περιοδικά, όπως το παρακμιακού περιεχομένου λαθρόβιο περιοδικό του φίλου του δικτάτορα Παπαδόπουλου Κιτσίκη "Ενδιάμεσος Περιοχή". Και βέβαια επειδή σέβονται πάρα πάρα πολύ την ιστορική αλήθεια ούτε ψελλίζουν πως ο Κίτσικης προέβη στην ιστορική αλητεία να διατελέσει σύμβουλος του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ, όπως ο ίδιος-ως θα έπραττε κάθε παράφρων-υπερηφανεύεται ανοιχτά.

Μερικοί δε εξ αυτών, ενώ με πάθος υπερασπίζονται το αιματοβαμμένο και βάρβαρο παρελθόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τολμούν να πιάσουν στο ημιμαθές στόμα τους και τον Arnold Toynbee. Τον έχουν διαβάσει; Το βιβλίο του Τhe murderous tyranny of the Turks το έχουν διαβάσει; Και αν ναι πως τολμούν να αναφέρονται τα ονόματα Κιτσίκης και Τoynbee ως δήθεν ομονοούντα και ιδεολογικώς ταυτιζόμενα; Επειδή κάπου το ανέφερε στο περιοδικό του ο νενέκος Kιτσίκης, ως γνήσιοι παπαγάλοι, τραβάνε ένα copy-paste. Τελικά στον πάτο της ημιμάθειας υπάρχει μόνο ο εξευτελισμός....

Στην προηγούμενη ανάρτηση κάναμε μια γρήγορη αναφορά σε πηγές/ιστορικές αναφορές που καταδείκνυαν τον καταπιεστικό, αντιανθρώπινο και αντιπολιτισμικό χαρακτήρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα θα παρατεθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Απ. Βακαλόπουλου, Νέος Ελληνισμός, οι ρίζες, η καταγωγή των Ελλήνων και η διαμόρφωση του έθνους (1204 – μέσα 15ου αιώνα), την Ιστορία του Ελληνικού Εθνους της Εκδοτικής Αθηνών και το βιβλίο Οσμανική Πραγματικότητα του Νεοκλή Σαρρή:

1. Βακαλόπουλος:

- «Οι σύγχρονες βυζαντινές, τουρκικές και οι άλλες ξένες πηγές μιλούν με δραματική ζωηρότητα και συγκίνηση για τα γεγονότα, για τις καταστροφές και την ερήμωση των χωρών, την αγωνία των κατοίκων, τις σφαγές, λεηλασίες, τους εξανδραποδισμούς χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, για τους βίαιους εξισλαμισμούς ή μετοικεσίες, για την μετατροπή των εκκλησιών σε τζαμιά, για την κατάσχεση των περιουσιών τους, για την τραγική έξοδο προς ασφαλέστερα μέρη, για τους τουρκικούς εποικισμούς, και για τον μαρασμό της υπαίθρου και των πόλεων» σ. 113

-«Επίσης η ορεινή περιοχή μεταξύ Νίκαιας και Νικομήδειας ως απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, που άλλοτε ήταν πυκνοκατοικημένη και γεμάτη από κάστρα, πόλεις και χωριά, είχε ερημωθή και στην θέση τους είχαν φυτρώσει δέντρα και δάση ολόκληρα. Τα σημάδια της καταστροφής και παρακμής στις πόλεις, αν εξαιρέση κανείς ορισμένα κέντρα, μένουν για πολλά χρόνια και κάνουν εντύπωση στους επισκέπτες. Φανερή είναι η κατάπτωση ιδίως των πόλεων σε περιοχές, όπου έχουν εγκατασταθή τουρκομανικά φύλα, όπως π.χ. στην Αντιόχεια, η οποία στα 1432 μέσα στον περίβολό της αριθμεί μόλις 300 σπίτια με μόνους σχεδόν κατοίκους Τουρκομάνους ή Άραβες, που ασχολούνται με την κτηνοτροφία καμήλων, γιδιών, αγελάδων και προβάτων. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες πόλεις της ΝΑ Μ. Ασίας»
«Συχνά η φυγή των κατοίκων έπαιρνε την μορφή αξιοδάκρυτου πανικού. Άνδρες, γυναίκες και μικρά ακολουθώντας τους στρατιώτες που υποχωρούσαν, βάδιζαν, όσο μπορούσαν ν’ ανθέξουν, ζητώντας άσυλο είτε στις απέναντι ευρωπαϊκές ακτές, είτε στα νησιά του Αιγαίου, φυσικά άσυλα, είτε στις τελευταίες οχυρές πόλεις των ακτών της Προποντίδας. Έτσι με ζωηρά χρώματα περιγράφει ο Παχυμέρης τα θλιβερά καραβάνια των προσφύγων της ΒΔ Μ. Ασίας που έφθαναν κατά κύματα στην Νικομήδεια. Έβλεπες αξιολύπητους γέρους, γυναίκες και μωρά να είναι ξαπλωμένοι στους δρόμους ή έξω από τα τείχη στην ακρογιαλιά και να θρηνούν, άλλη τον άνδρα της, άλλη τον γιο ή την θυγατέρα, άλλη τον αδελφό ή την αδελφή. Έτσι μετανάστευσαν στην Κωνσταντινούπολη ή έσβησαν μεγάλες οικογένειες της Μ. Ασίας, οι Φωκάδες, Σκληροί, Βρυέννιοι, Κομνηνοί, Άγγελοι, Βατάτσηδες, Ταρχανιώτες, Φιλανθρωπηνοί κ.ά." σ. 120

-"Οι Τούρκοι χρησιμοποιώντας την δύναμή τους, ιδίως κατά τα πρώτα χρόνια της κατοχής, δήμευαν τις εκκλησίες, τις μονές και τα τεράστια κτήματά τους, τα οποία χάριζαν στους διαφόρους αξιωματούχους των και ουσιαστικά καταδίκαζαν την Εκκλησία στην φτώχια και εξουθένωση. Έτσι τον 15ο αι. κιόλας μέσα σε μια περιοχή, που άλλοτε περιέκλειε 50 μητροπόλεις και περισσότερες από 400 επισκοπές, είχαν απομείνει μόνο 17 μητροπόλεις 1 αρχιεπισκοπή και 3 επισκοπές" σ. 174

-1463: "Στα 1463 μετά από ήττα Βενετών και Ελλήνων στο Εξαμίλι, τα τουρκικά στρατεύματα ξεχύνονται σα χείμαρρος στο εσωτερικό της Πελοποννήσου σφάζοντας, λεηλατώντας και αιχμαλωτίζοντας» τόμος Γ σελίδα 63

-1470, κατά την άλωση της Χαλκίδας από τους Τούρκους: «ακολουθούν όλη την ημέρα άγριες μάχες σε διάφορα σημεία της πόλης και σφαγές αόπλων ανδρών και γυναικοπαίδων. Ο σουλτάνος διατάζει την εκτέλεση κάθε αιχμαλώτου επάνω από 10 χρονών». σ. 43

-1472, Πόντος, μετά από αποτυχημένη επίθεση των Ελλήνων για κατάληψη της Τραπεζούντας «οι Τούρκοι αντεπιτέθηκαν και τους κατέβαλαν· και όσοι αιχμαλωτίστηκαν μεταφέρθηκαν έξω από τα τείχη και θανατώθηκαν στη θέση που και σήμερα ακόμη ονομάζεται "Γκιαούρ μεϊντάν", δηλαδή πλατεία απίστων» σ. 46

-1480 Ρόδος, έπειτα από αποτυχημένη πολιορκία του νησιού, ο Μεζίχ πασάς «αποσύρει τις δυνάμεις του από το νησί. Προηγουμένως καταστρέφει τους κήπους, τα αμπέλια, ερημώνει και καίει τα χωριά και απάγει μεγάλο αριθμό ζώων» σ. 58

-1537, πολιορκία της Κέρκυρας από τον πρωτοπόρο του πολιτισμού ναύαρχο Μπαρμπαρόσα:

"...κατέστρεψε το χωριό Ποταμός, δυο μίλια μακριά από την πόλη. Ο σύγχρονος Τούρκος ιστορικός Χατζή Κάλφα ανεβάζει τα λεηλατημένα χωριά έξω από την Κέρκυρα »

«Σκορπισμένοι οι Τούρκοι στρατιώτες έξω από την πόλη και σε όλο το νησί, αρπακτικοί και μανιασμένοι, αιχμαλώτιζαν, λεηλατούσαν, έβαζαν φωτιές, βίαζαν γυναίκες, έσφαζαν αλύπητα παιδιά και γέροντες, άρπαζαν ζώα, κατέστρεφαν ναούς, μοναστήρια, αγροικίες, ερήμωναν αγρούς και κήπους… Τρία ημερόνυχτα κράτησε η πυρκαϊά στα προάστεια. Τίποτε δεν έμεινε όρθιο… Από τις σκληρές αυτές δοκιμασίες γλύτωσαν μόνον οι χωρικοί που είχαν καταφύγει μέσα στο φρούριο Άγγελος, που βρισκόταν στην δυτική παραλία επάνω σε βραχώδες τοπίο» σ. 146

«Ύστερα από την αποτυχία της Κερκύρας ο σουλτάνος με τις πεζικές του δυνάμεις επιστρέφει στην Αδριανούπολη, ενώ ο στόλος του πλέοντας προς Ν. πυρπολεί την Πάργα, λεηλατεί τους Παξούς, την Κεφαλληνία, όπου σκλαβώνει πάνω από 13.000 κατοίκους, παραπλέει την Ζάκυνθο, και την νύχτα αιχμαλωτίζει πάνω από 100 αγρότες…κατακαίει την μονή του Σωτήρος στις Στροφάδες, αποβιβάζει αγήματα στα Κύθηρα..και σκλαβώνει 7.000 κατοίκους από το κάστρο του Αγίου Δημητρίου» σ. 150

«Ο Χαϊρεδδίν Μπαρμπαρόσσα μετά την ερήμωση των Κυθήρων παραπλέει τα νότια και ανατολικά παράλια της Πελοποννήσου, προσβάλλει την Αίγινα και ύστερα από τριών ημερών πολιορκία, στις 24 Οκτωβρίου, κυριεύει την οχυρή πρωτεύουσα του νησιού, την Παλιαχώρα. Οι άνδρες του λεηλατούν, καίουν, καταστρέφουν, σφάζουν τους άρρενες και σέρνουν στην καταισχύνη και αιχμαλωσία 4.708 γυναικόπαιδα, για να τα πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης» σ. 151

Κατά την άλωση της Πάρου «από τους 6.000 περίπου κατοίκους, οι γέροι σφάζονται, οι νέοι ρίχνονται στις γαλέρες ως κωπηλάτες και τα γυναικόπαιδα γεμίζουν τα χαρέμια ή τις τάξεις των ατζέμ και ίτς ογλάν» σ. 154

2.Εξάλλου στην επιμεληθείσα από πλειάδα Ελλήνων πανεπιστημιακών Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών ( και βραβευθείσα από την Ακαδημία Αθηνών το 1980), διαβάζουμε(τόμος Ι):

" Οι έκτακτοι φόροι και αγγαρείες που επιβάλλονταν για τις ανάγκες των διοικητικών οργάνων, για την επισκευή των οχυρωματικών έργων, για τη συντήρηση των οδών και των γεφυρών, για την εξάρτυση του στρατού και του στόλου, για τις έκτακτες ανάγκες των εκστρατειών κλπ. έτειναν με την πάροδο του χρόνου να γίνωνται καταπιεστικώτεροι και επαχθέστεροι από τους τακτικούς φόρους. Στρατιές φοροεισπρακτόρων, ζαμπίτηδων, ταγσηλδάρηδων, καδήδων, σερέτ-δαβάδων, βεκίληδων, δραγουμάνων, μαμούρηδων και πουμπασίρηδων, απομυζούσαν τους φτωχούς ραγιάδες απαιτώντας διάφορα πρόστιμα, όπως το «φονικό» και το «κερατιάτικο» και έκτακτες εισφορές, όπως το «αλατιάτικο», «γρασιδιάτικο», «πανιάτικο», «σουρσάτ», «σουγιέμ», «πεσινάτι», «πακιγιέ», «συνεισφορά», «προσφορά», «δραγομανιά», «ρέσιμο», «βικιαλέτι», «χισμέτι», «ταϊνάτι» κλπ.
Χαρακτηριστική εικόνα των φορολογικών καταπιέσεων των χριστιανών κατά τα τέλη της περιόδου μάς δίνει ο Γάλος πρόξενος στην Αθήνα Ιωάννης Giraud. Ο επικεφαλής των τουρκικών αρχών βοεβόδας, ο οποίος εξαγόραζε το αξίωμά του για 35.000 πιάστρα τον χρόνο, εκτός από τα «υποχρεωτικά δώρα» (πεσκέσια) που δεχόταν κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, εισέπραττε τα ακόλουθα ποσά: 15.700 πιάστρα από τον κεφαλικό φόρο, 500 από το δικαίωμα βοσκής στους ελαιώνες και στα αμπέλια μετά τον τρύγο, 150 από τους δραγάτες, 40 από τους μεταξοπαραγωγούς, 110 από τους ασβεστάδες, κεραμοποιούς και μελισσοτρόφους. Επιπλέον εισέπραττε τη δεκάτη από τους Τούρκους και το χαράτσι (περίπου 14%) από τους χριστιανούς επί της παραγωγής των δημητριακών, των λαχανικών, του βαμβακιού, του λιναριού και της υπόλοιπης αγροτικής παραγωγής. Τα έσοδα του βοεβόδα συμπληρώνονταν από την υποχρεωτική πώληση στους Έλληνες των προϊόντων τα οποία συγκέντρωνε στην ανώτατη τιμή που είχαν φθάσει τα προϊόντα αυτά εκείνο τον χρόνο. Υποχρέωνε επίσης τους σαπωνοποιούς και τους παντοπώλες να αγοράσουν από αυτόν 2.000 μιζούρια λάδι σε τιμή πολλαπλάσια της αξίας του. Εισέπραττε επίσης ως δικαίωμα άλατος 49 πιάστρα ανά οικογένεια και πουλούσε σε υψηλή τιμή τα βαλανίδια της Αττικής, τα οποία συγκέντρωναν για λογαριασμό του οι Αρβανίτες έναντι εξευτελιστικής αμοιβής. Εισέπραττε τα τελωνειακά δικαιώματα, τα οποία ανέρχονταν σε 4% της αξίας των εισαγωγών και των εξαγωγών για τους Τούρκους και 5% για τους χριστιανούς. Ειδικά οι Αθηναίοι πλήρωναν διπλό τέλος. Ο βοεβόδας είχε επίσης το δικαίωμα του «πεταμάλ», δηλαδή περιερχόταν σ’ αυτόν η περιουσία εκείνων που πέθαιναν χωρίς κληρονόμους, και του «ταπού», δηλαδή της πωλήσεως του δικαιώματος γαιοχρησίας όταν ο μέτοχος πέθαινε χωρίς να αφήση άρρενες απογόνους. Εισέπραττε επίσης το τέλος του «φονικού», 25 άσπρα από κάθε χριστιανικό σπίτι για κάθε δολοφονία ή θάνατο που οφειλόταν σε ατύχημα. Στα εισοδήματά του προσετίθεντο οι εισπράξεις της δίκαιης ή άδικης συλλήψεως ταραχοποιών, μοιχών κλπ. Τα κέρδη από την πώληση ως σκλάβων κοριτσιών που συλλαμβάνονταν να έχουν προγαμιαίες σχέσεις ανήκαν επίσης στον βοεβόδα. Στις φορολογικές υποχρεώσεις των υποδούλων θα πρέπει ακόμη να προστεθούν τα όχι ευκαταφρόνητα δικαιώματα των φοροεισπρακτόρων και των ζυγιστών. Εκτός από τους φόρους που κατέβαλλαν στον βοεβόδα οι Αθηναίοι πλήρωναν στον καπουδάν πασά το «πανιάτικο», το ποσό που χρειαζόταν για να αγορασθούν καραβόπανα καθώς και πουκάμισα για τους σκλάβους (10.500 πήχεις πανί το χρόνο) καθώς και στον σουλτάνο το «σουρσάτ» για τις εκστρατείες του, ποσό που ανήλθε το 1673 σε 1.200 τάλληρα» σ. 48-50

«Η εκούσια προσέλευση ενός χριστιανού στον ισλαμισμό αποτελούσε μεγάλο γεγονός της θρησκευτικής ζωής των μουσουλμάνων, αληθινή νίκη, και εορταζόταν πανηγυρικά. «Όταν ένας χριστιανός θέλη να γίνη Άπιστος», γράφει ο αιχμάλωτος των Τούρκων Ιωάννης Schiltberger στις αρχές του 15ου αι., «πρέπει εμπρός σε όλους τους ανθρώπους να υψώση το δάκτυλο και να πη τις λέξεις: La ill ach ilalach· ο Μωάμεθ είναι ο αληθινός προφήτης του. Και όταν το πη αυτό, τον οδηγούν στον ανώτατο ιεροδικαστή· πρέπει τότε να επαναλάβη τις παραπάνω λέξεις μπροστά στον ιεροδικαστή και να αρνηθή τα χριστιανική πίστη· και όταν το κάμη αυτό, του φορούν καινούργιο ένδυμα και ο ιεροδικαστής δένει ένα καινούργιο σαρίκι στο κεφάλι του, και αυτό το κάνουν για να φανή πως είναι Άπιστος, γιατί οι χριστιανοί φορούν στο κεφάλι γαλάζιο σαρίκι και οι Εβραίοι κίτρινο. Στη συνέχεια ο ιεροδικαστής ζητά από όλους τους ανθρώπους να φορέσουν τις πανοπλίες τους· και όποιος έχει άλογο να ιππεύση το ιππεύει· το ίδιο κάνουν όλοι οι ιερωμένοι που βρίσκονται στη γειτονιά. Και όταν έλθουν όλοι τον ανεβάζουν επάνω σε ένα άλογο και έπειτα το πλήθος πρέπει να προχωρή πριν από αυτόν και οι ιερωμένοι πηγαίνουν από πίσω του με σάλπιγγες, κύμβαλα και φλογέρες και δύο ιερωμένοι ιππεύουν κοντά σ’ αυτόν· κι έτσι τον περιφέρουν στην πόλη· και οι Άπιστοι φωνάζουν με δυνατή φωνή και δοξάζον τον Μωάμεθ και οι δύο ιερωμένοι του λένε αυτές τις λέξεις: «Ένας είναι ο Θεός και υπηρέτης του ο Μεσσίας, δούλη του η Μαρία και ο Μωάμεθ ο μεγαλύτερός του προφήτης». Αφού τον περιφέρουν παντού μέσα στην πόλη από τον ένα δρόμο στον άλλον, κατόπιν τον οδηγούν μέσα στο τζαμί και τον περιτέμνουν. Αν είναι φτωχός, συγκεντρώνουν με έρανο πολλά χρήματα και οι άρχοντες τον τιμούν ιδιαίτερα και τον κάνουν πλούσιο. Αυτό κάνουν, για να είναι πιο πρόθυμοι οι χριστιανοί να προσηλυτισθούν στη δική τους πίστη. Αν πρόκειται για γυναίκα που επιθυμεί να αλλαξοπιστήση, αυτή οδηγείται επίσης στον ανώτατο ιεροδικαστή και πρέπει να πη τις παραπάνω λέξεις. Ο ιεροδικαστής κατόπιν παίρνει τη ζώνη της, την κόβει στα δύο και σχηματίζει με τα κομμάτια ένα σταυρό. Η γυναίκα τότε πρέπει να πατήση τον σταυρό τρεις φορές, να αρνηθή τη χριστιανική πίστη και να πη τις λέξεις που αναφέραμε παραπάνω».
Οι νεοφώτιστοι μουσουλμάνοι επιβεβαίωναν τη νέα τους πίστη καταπιέζοντας και τυραννώντας τους άλλοτε ομόθρησκους ομοεθνείς τους. οι αρνησίθρησκοι αυτοί χαρακτηρίζονται επιγραμματικά από τον Βενετό βάιλο (πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη) Ματθαίο Zane ως «…οι πιο αλαζόνες" σ. 58

-"«Οι σουλτανικές διαταγές ήταν αυστηρές και δεν άφηναν καμμιά αμφιβολία σχετικά με τον τρόπο διενεργείας της στρατολογίας. Σύμφωνα με ένα φιρμάνι της 29ης Μαρτίου 1601 προς τις τουρκικές αρχές της Ρούμελης, οι «νέοι των απίστων» έπρεπε να είναι «καλλίμορφοι, αρτιμελείς και προς πόλεμον κατάλληλοι». Απροθυμία ή αντίσταση των γονέων να παραδώσουν τα παιδιά τους συνεπαγόταν την εσχάτη των ποινών: «…όταν τις εκ των απίστων γονέων ή άλλος τις αντιστή εις την παράδοσιν του γενιτσάρου υιού του, θ’ απαγχονίζηται ευθύς εις το κατώφλιον της θύρας του, του αίματός του θεωρουμένου άνευ αξίας» σ. 61

-Η ζωή των σκλάβων: «Αξιολύπητη ήταν βέβαια η ζωή των γυναικών που πουλιόνταν στα σπίτια ή στα χαρέμια των μουσουλμάνων. Αλλά και των ανδρών ήταν τραγική. Ο ρωμαλέος μάλιστα σκλάβος ήταν πολύτιμο εμπόρευμα, γιατί ήταν δυνατό να εργασθή και ως βοσκός και ως γεωργός, να αντικαταστήση κάποτε και το ζώο στο άροτρο ή και να χρησιμοποιηθή σε άλλες βαριές εργασίες ή και ως κωπηλάτης στις γαλέρες (στα κάτεργα). Κατά τον βαρώνο von Mitrowitz, που είχε προσωπική εμπειρία του δράματος αυτών των ανθρώπων, η δουλειά στα κάτεργα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Γυμνοί σχεδόν, με ένα βρακί μόνο από λινάρι, οι κωπηλάτες (οι «κατεργάρηδες»), καθισμένοι στον πάγκο τους με το ένα πόδι και τα χέρια τους αλυσοδεμένα, κωπηλατούσαν με την κάψα του ήλιου ή με το άγριο ξεροβόρι και την βροχή κάτω από το βλοσυρό βλέμμα του καπετάνιου, ο οποίος κτυπούσε λυσσασμένα με το βρεγμένο μαστίγιο τον σκλάβο που σταματούσε την κωπηλασία. Τα άφονα ζωύφια που τρέφονταν από το αίμα τους δεν γίνονταν αισθητά από τα βασανισμένα κορμιά τους. η τροφή τους ήταν δύο μικρά κομμάτια ξερό ψωμί. Οι μόνες ήσυχες ημέρες ήταν εκείνες που περνούσαν όταν έφθαναν στα νησιά» σ. 87

3. Τέλος λίγα αποσπάσματα άπό το βιβλίο του Νεοκλή Σαρρή, Οσμανική πραγματικότητα:

- «Όπως παρατηρούν οι τούρκοι συγγραφείς: «Κατά τις αρχές του 16ου αιώνα μερικοί άεργοι και αργόσχολοι είχαν ανεύρει τρόπους κερδοσκοπίας γενόμενοι ο ένας μάρτυρας του άλλου σε δίκες που σκάρωναν σε βάρος χριστιανών και εβραίων, τους οποίους ενοχλούσαν αφόρητα. Με τις δίκες αυτές τους κατηγορούσαν ότι ύβρισαν τον ισλαμισμό, τον τουρκισμό ή τους ίδιους τους κατηγόρους ή ισχυρίζονταν ότι οι κατηγορούμενοι είχαν προηγουμένως εξισλαμιστεί και στη συνέχεια είχαν επιστρέψει στην παλιά τους θρησκεία. Με τις κατηγορίες αυτές φόβιζαν τους μη μουσουλμάνους ότι θα προσήγοντο στο δικαστήριο ή ενώπιον του δικαστηρίου, σοφίζονταν μια άλλη κατηγορία ή συκοφαντία και με τον τρόπο αυτόν αποσπούσαν χρήματα» (τ. 1, σ. 256).

«Η θρυλούμενη «ανοχή» του κράτους στην ενάσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων ή την τέλεση των εθίμων των πιστών, ήταν εναρμονισμένες με το πνεύμα της οσμανικής πραγματικότητας κατά το οποίο οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι ήταν μια μόνιμη και αστείρευτη πηγή πλουτισμού για τους κρατούντες, αλλά και για κάθε μουσουλμάνο. Πραγματικά, δεν υπάρχει ποτέ στην ιστορία τόσο ακριβοπληρωμένη «ανοχή». Για παράδειγμα, το 1725, για την ανοικοδόμηση ενός ναού στη συνοικία Τζιμπαλί της Κωνσταντινούπολης (Αγίου Νικολάου) δαπανήθηκαν 40.000 άσπρα από τα οποία 9.562 για την οικοδόμηση και τα 30.000 για «δώρα εις Τούρκους οίτινες ήσαν πλησιέστατοι τω ναώ γείτονες». Πρόκειται για το γνωστό «μερίδιο αποσιώπησης» (sys payi). Κατά συνέπεια, δεν ήταν μόνον οι επίσημοι και ημιεπίσημοι που δωροδοκούνταν αδρά, αλλά και ο οποιοσδήποτε μουσουλμάνος εισέπραττε το αντίτιμο της ανοχής του, η οποία είχε αναχθεί σε επάγγελμα» (τ. 1, σ. 296).

Πηγές:

1.Αrnold Toynbee The murderous tyranny of the turks Published in 1917, Hodder & Stoughton (London, New York)
. (εδώ οι ιερόσυλοι που τολμούν να πιάνουν τον Τoynbee στο στόμα τους επειδή έτσι διάβασαν στο λαθρόβιο έντυπο του χουντοΚιτσίκη μπορούν να διαβάσουν λίγες σελίδες από το βιβλίο του, μπας και σταματήσουν τα "ευγενικά, με ήθος και εντιμότητα" ψέμματα κατά της Ελλάδας και του ιστορικού παρελθόντος της.)
2. H κληρονομιά της Χούντας (άρθρο αποκαλυπτικότατο με γεγονότα και κείμενα που εντιμότατα οι υπερασπιστές"ανατολικολάγνων" δεν διανοούνται καν να αναφέρουν. Είπαμε έχουν ήθος!)
3.Arnold Toynbee Turkey: a Past And a Future
4.Νεοκλής Σαρρής, Οσμανική πραγματικότητα, Εκδόσεις Αρσενίδης
5. Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος Ι
6. Απ. Βακαλόπουλος, Νέος Ελληνισμός, οι ρίζες, η καταγωγή των Ελλήνων και η διαμόρφωση του έθνους (1204 – μέσα 15ου αιώνα), εκδ. οίκος Αντ. Σταμούλη.

Οθωμανική Αυτοκρατορία: το όνειδος της ιστορίας

"Mε κατηγορείτε διότι δεν στοχάζομαι επί των γεγονότων, αλλά νομίζω ότι επιστήμη είναι πρώτον η έρευνα και η παρουσίαση των πηγών αναλυτικά, κριτικά, και εν συνεχεία ο στοχασμός. Αφήστε με λοιπόν εγώ να ασχοληθώ με τις πηγές και εν συνεχεία σεις, κάμνετε τους στοχασμούς σας."
Απ. Βακαλόπουλος


Η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας(δηλαδή η έξυπήρετηση μέσω της Ιστορίας ιδεολογικών στόχων) είναι τόσο παλαιά όσο και η Ιστορία η ίδια. Το γεγονός αυτό δεν είναι κατ΄ανάγκην κακό αρκεί να τηρούνται δύο προυποθέσεις: πρώτον η ξεκάθαρη παραδοχή του "χρήστη" πως χρησιμοποιεί ιστορικά γεγονότα και παραδείγματα για τόνωση της ιδεολογίας και κοσμαντίληψης του . Δεύτερον η χρήση αυτή να στηρίζεται έστω σε κάποιο βαθμό σε πηγές.

Τα τελευταία χρόνια και κατά παράβαση των δύο ανωτέρω προυποθέσεων επιχειρείται ένας άνευ όρων εξωραισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από ποικιλώνυμους ιστορικούς και ιστοριολογούντες. Από την μία η κωμική κυρία Ρεπούση με τους ιδεολογικούς ινστρούχτορες και προστάτες της (όλοι δηλώνουν κάργα προοδευτικοί και επιστήμονες, ενώ στην πραγματικότητα είναι βαθειά αντδραστικοί-βλ. αντιπροσφυγικό μένος του Ιού-και έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από την βάση της ιστορικής επιστήμης που είναι οι πηγές). Από την άλλη ένα αλλόκοτο και φαιδρό μείγμα ανατολικολάγνων που στο όνομα της κριτικής στο έθνος-κράτος φτάνουν στο θλιβερό σημείο να αποκρύπτουν τον βαθειά ανελεύθερο και καταπιεστικό χαρακτήρα του μορφώματος των Οθωμανών, διαπράτοντας έτσι κολοσσιαία ιστορική ύβρη στο όνομα παρακμιακών ιδεοληψιών. Και η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μία μαύρη σελίδα στην ιστορία του παγκόσμιου πολιτισμού όχι γιατί την κρίνουμε ως τέτοια εμείς σήμερα με τα σημερινά μέτρα και σταθμά, αλλά γιατί έτσι την έκριναν οι- "αρμόδιοι" να κρίνουν- τότε διαβιούντες υπόδουλοι λαοί, όπως διαφαίνεται ξεκάθαρα μέσα από τις πηγές. Και πηγές εννοούμε κείμενα ανθρώπων της εποχής που μελετάμε και όχι αλληλαπαραπομπές σε ιστορικούς που συνηθίζουν να επικαλούνται τους αστήρικτους δογματισμούς και παραπειστικά πορίσματα ο ένας του άλλου. Παράδειγμα: "η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ανεξίθρησκη". Μάλιστα. Και αν ρωτήσεις :δηλαδή τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις( φορολογία κλπ) είχαν μουσουλμάνοι και αλλοεθνείς απάντηση δεν παίρνεις. Την ίδια σιωπή παίρνεις ως απάντηση όταν ρωτάς αν οι μαζικοί εξισλαμισμοί ήταν κεντρική επιλογή της Οθωμανικής εξουσίας ή όχι;.
Εξάλλου μια προσπάθεια συσκότισης του θέματος γίνεται με το διαχώρισμο στην πρώιμη και όψιμη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δηλαδή με την επίκληση ενός παντελός αστήρικτου-αφού το διαψεύδουν οικτρά οι πηγές-επιχειρήματος πως τάχα στους πρώτους αιώνες οι Οθωμανοί ήταν ανεκτικοί, αλλά μετά (18-19ος αιώνας) μέσα από ευρύτερες διεργασίες( πχ αφύπνιση βαλκανικών εθνικισμών)εντάθηκε ο καταπιεστικός χαρακτήρας της Οθωμανικής εξουσίας...

Παρακάτω παρατίθενται πηγές-μαρτυρίες με προσπάθεια να προέρχονται από τους πρώτους αιώνες της ιστορίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας:

140ς αιώνας. Ο Shukrallah, τούρκος ιστορικός και σύμβουλος των Σουλτάνων Μουράτ Β και Μεχμέτ Β γράφει για την εποχή του Σουλτάνου Ορχάν:
" Οι χριστιανοί δεν μπορούσαν να κινηθούν και να εκφρασθούν ελεύθερα. Είχαν κάποιο φόβο, όταν επρόκειτο να περιγράψουν τα δεινά τους. με μια λέξη, καταπιέζονταν. Για τους πιστούς ο Ορχάν σήμαινε ευσπλαχνία, για τους απίστους καταδυνάστευση."


140ς αιώνας. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Iσίδωρος Γλαβάς θρηνεί για τα αίσχη του παιδωμαζώματος και των λοιπών αγριοτήτων των Οθωμανών:
" Φρίττω γαρ το χαλεπόν κατά των φιλτάτων ακηκοώς επίταγμα και, ως εις πυρ απρόσιτον ή ρομφαίας άμαχον, ούτως έχω προς αυτό… Τι γαρ ουκ αν άνθρωπος πάθοι, παίδα ορών ον εγέννησεν, όν ανέθρεψεν, υπέρ ου πολλά πολλάκις των οφθαλμών επέσταξε δάκρυα, εις άκρον ευχόμενος ευδαιμονίας εληλακέναι, τούτον εξαίφνης βιαίως αλλοφύλων χερσίν αρπαζόμενον και εις αλλόκοτα μεταπεσείν έθη βιαζόμενον και βαρβαρικής στολής και φωνής και ασεβείας και δυσωδίας άλλης σκεύος γενέσθαι μετά μιρκόν προσδοκώμενον… Τίνα λοιπόν θρηνήσειεν, εαυτόν ο πατήρ ή τον παίδα; "

Τέλη 14ου αιώνα. Ο βυζαντινός λόγιος Δημήτριος Κυδώνης γράφει:
"Όλη η χώρα που καρπούμασταν από τον Ελλήσποντο προς ανατολάς ως τα βουνά της Αρμενίας, μας την άρπαξαν, κατέσκαψαν τις πόλεις, σύλησαν τους ναούς, άνοιξαν τους τάφους και γέμισαν τα πάντα με αίματα και νεκρούς. Και μόλυναν τις ψυχές των κατοίκων αναγκάζοντάς τους ν’ αγνοήσουν τον αληθινό Θεό και μεταδίδοντάς τους τα δικά τους μιαρά μυστήρια. Και, αλίμονο, ακόμη και στα κορμιά τους φέρθηκαν πρόστυχα. Κι αφού τους απογύμνωσαν απ’ ολόκληρη την περιουσία, τους αφαίρεσαν μαζί και την ελευθερία εγκαταλείποντάς τους αδύναμες σκιές δούλων· και τους χρησιμοποιούν τους δυστυχισμένους, ακόμα και με την λίγη δύναμη που τους είχε απομείνει, για την προσωπική τους άνεση."

1528. Κατάληψη της Ρόδου από τους οθωμανούς( επί Σουλειμάν του Μεγαλοπρεπούς). Ο τότε Μητροπολίτης Ρόδου Ευθύμιος( οδός της πόλης της Ρόδου φέρει το όνομά του και σήμερα, τον θανάτωσαν το 1531) γράφει:
" Δεν μπορούμε να υπομείνουμε πια περισσότερο χρόνο την έσχατη σκλαβιά και την αθλιότητα, μέσα στην οποία βρισκόμαστε· δεν μπορούμε πια να ανεχθούμε να βλέπουμε τις σκληρότατες περιφρονήσεις που κάθε μέρα γίνονται σε βάρος αυτού του δυστυχισμένου και αξιοδάκρυτου λαού. … Εμείς βέβαια είμεθα πρόθυμοι να την [ζωή μας] προσφέρουμε και την έχουμε έτοιμη να την θυσιάσουμε για τη σωτηρία και την ελευθερία αυτού του λαού. "


1544. Γράφει ο Κερκυραίος λόγιος Νικόλαος Σοφιανός:
"...ότι δια την μακράν και πικρότατην δουλοσύνην το ημέτερον γένος εξέπεσε και ουδέ καν αναθυμάται την προκοπήν οπού είχαν οι πρόγονοί μας, με την οποίαν άφησαν εις όλην την οικουμένην λαμπράν και αθάνατον δόξαν… Εις τέτοιαν κακήν τύχην κατήντησε το πάλαι ποτέ μακαριστόν γένος ημών των Γραικών, ότι μόλις ευρίσκεται τώρα διδάσκαλος οπού νάναι ικανός να διδάσκει τους νέους καν την γραμματικήν τέχνην"

16ος αιώνας. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος Πηγάς γράφει:
"...με διαταγή του σουλτάνου είχαν καή τα ελληνικά βιβλία και χειρόγραφα και ότι είχε απαγορευθή να μιλούν ελληνικά." (...και προστάτες της πολυπολιτισμικότητας οι Οθωμανοί.)

17ος αιώνας. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Kύριλλος Λούκαρις-στραγγαλισθείς από τους Τούρκους το 1638-έγραφε:
" ...Πως η ανατολική Εκκλησία να είναι κακά καταστεμένη δεν το αρνούμεθα. (…) Όσον πως δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα αλήθεια είναι (…) και τώρα αν εβαρβαρώθημεν ημείς και εκείνοι [Λατίνοι] εσοφίσθησαν παράξενον δεν είναι· η πτωχεία και η αφαίρεσις της βασιλείας μας το έκαμαν (…) εις την Ελλάδα τώρα τριακόσιους χρόνους ευρίσκεται [ο Τούρκος] και κακοπαθούσιν οι άνθρωποι δια να στέκουν εις την πίστιν τους."

17oς αιώνας. Ο τότε Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δωσίθεος περιγράφει την "ανεξιθρησκεία" και την "ανεκτικότητα" των Οθωμανών των πρώτων αιώνων:
" «…Εκρέμασεν ο βεζύρης δύο πατριάρχας Κωνσταντινουπόλεως (Παρθένιο Β’ και Παρθένιο Γ’) και τον αρχιεπίσκοπον Ιπεκίου· (…) ο υιός του Κιουπρουλή Βεζίρη εκρήμνισε τας εκκλησίας εις Κωνσταντινούπολιν και εμπόδισε να ανακαινίζωνται εκκλησίαι πανταχού· την μητρόπολιν Τραπεζούντος, τον άγιον Φίλιππον, εκάμασι σμαγίδι· ένας Τούρκος έπλασεν ορισμόν (φιρμάνι) και επήγεν εις Ελλάδα και Μακεδονίαν και εκρήμνισε πολλάς εκκλησίας· εις την Λαζίαν ετούρκισαν οι χριστιανοί από Τζορέχη ποταμού έως Τραπεζούντος, ή τε Κρήτη ελήφθη και έλλειψαν οι σπουδαίοι (λόγιοι) και οι ζωγράφοι. "

1700. Ο Francesco Grimani, Βενετός Γενικός Προβλέπτης Πελοποννήσου, γράφει:
" Τα πιο προσοδοφόρα και γόνιμα εδάφη του Βασιλείου τα εκμεταλλεύονταν Τούρκοι, που δεν βρίσκονταν στην ίδια κοινωνική κατάσταση με τους Έλληνες. Αυτοί ή δεν είχαν τίποτε ή κατείχαν ένα ελάχιστο μέρος από τα πιο άγονα".

1676. Ο Γάλλος περιηγητής De la Guilletiere αναφέρει για τους υπόδουλους:
"...έχουν μια κρυφή ελπίδα ότι θα ξεπεταχθή μια μέρα ένας Έλληνας αρχηγός, άξιος μιμητής των αρχαίων, ο οποίος θα τους απελευθερώσει από την τυραννία των Τούρκων.."»

1775. Ο Μητροπολίτης Μετρών και Αθύρων αναφέρεται στην "πλέρια" γλωσσική ελευθερία:
" Θαύμα πώς ουκ εξέλιπεν όλως η καθωμιλουμένη κοινή των Ελλήνων γλώσσα εκ της Ελλάδος αυτής υπό βαρβάρων τελούσης και καταπολεμουμένης..."

1761. Ο Γάλλος πρόξενος της Άρτας αναφέρει:
"οι καταπιέσεις των Διοικητών της Άρτας και των Ιωαννίνων πάνω στον πληθυσμό, καθώς και οι εκβιασμοί των Τουρκαλβανών από δεκαετίας και εδώ οδήγησαν τον τόπο στην έσχατη αθλιότητα. Τα σπίτια και οι εξοχές είναι ως επί το πολύ ακατοίκητα και έρημα."

1800. Ο Γάλλος Stephanopoli παραθέτει ένα άσμα ανώνυμου Πελοποννήσιου λαϊκού μουσικού:
" Τ' ήταν η Γραίκια μια φορά κι' άκουσε τ' είναι τώρα Που ο τύραννος μού ερήμαξε το γένος των Ρωμαίων.
Πού είναι η Αθήνα μου, Πού είναι κείνη η Αθήνα , Πού ο κόσμος εθαμάκτηκε και σέβεται ακόμη;
Εκεί επρωτοφάνηκε η ελευθερία εις τον κόσμον.
Πόλη μου, πού είν' τα κάλλη σου, Πόλη δυστυχισμένη, Πόλη μου φως που εφώτιζες Ανατολή και Δύση; Και τώρα είσαι η κατοικιά βαρβαρωτάτου γένους,
και βλέπεις την αγιάν Σοφιά στου Αγαρηνού τα χέρια, να κάθεται κι' ο Μωάμεθ εις των Γραικών τον θρόνον να θρέφη τα Ρωμαιόπουλα με της σκλαβιάς το γάλα"

1500. Η κατάληψη της Μεθώνης από τους Τούρκους εξιστορείται από τον
ελληνικό Βαρβερινό Κώδικα της Βιβλιοθήκης του Βατικανού:
" Και εκεί οπού επηγαίναν (οι Μεθωναίοι) εσυναπαντήθησαν με το πλήθος των Τουρκών, και τους ετζακίσανε, και αρπάζανε παιδιά, γυναίκες και τους ελεεινούς Μεθωναίους εκόφτανε, και άλλους εδένανε· και τους εδένασι ωσάν πρόβατα, και τους εσύρνασι… Και τότε εμπήκε μέσα και ο σουλτάν Μπαγιαζήτης· και εμπήκε και επροσκύνησε μέσα εις την φραγκοκκλησίαν, την οποίαν την έκαμε σμαΐδι, έως την τήμερον. Και εκατακόψανε τους ελεεινούς χριστιανούς. Λέγουσι ότι από την πολλήν σφαγήν οπού εκάμανε, έδραμε το αίμας έως εις την θάλασσα και εκοκκίνιζε. Και από εκεί, ωσάν επροσκύνησε ο Μπαγιαζήτης, εδιάβη εις το αφεντικό παλάτι και εκάθησε μετά μεγάλης δόξης και παρρησίας. Και όσους Μεθωναίους επιάσανε ζωντανούς, ώρισε και τους ηφέρανε ομπρός του, μικρούς μεγάλους. Και ώρισε ότι από δέκα χρονών και απάνω να τους κόψουν όλους και ούτως έγινε. Και εμαζώταν τα κεφάλια τους και τα εκτίσανε και έκαμαν έναν πύργον μεγάλον όξω από το κάστρο, ο οποίος φαίνεται εις την σήμερον. "

...συνεχίζεται

Κ. Σημίτης : ο ολετήρας

H διακυβέρνηση Καραμανλή 2004-2009 θα καταγραφεί ως μία εκ των πλέον μοιραίων και αποτυχημένων στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η επανίδρυση του κράτους μετετράπη σε ξεχαρβάλωμα,η δημοσιονομική εξυγίανση θυσιάστηκε στο όνομα του πολιτικού κόστους, το "σεμνά και ταπεινά" έγινε ανέκδοτο. Μια σειρά από πολιτικούς που κατέλαβαν υπουργικούς θώκους(Βουλγαράκης, Παυλόπουλος, Μπακογιάννη, Πολύδωρας, Ρουσόπουλος, Αλογοσκούφης κ.α) θα έπρεπε υπό άλλες συνθήκες να δυσκολεύονται να βγουν από το σπίτι τους. Αλλά στη χώρα του "απέραντου φρενοκομείου" η μεν κ.Μπακογιάννη έχει το θράσσος να διεκδικεί την ηγεσία του κόμματός της, ο δε κ.Παυλόπουλος όντας σε κατάσταση πλήρους πνευματικής απόσυνθεσης επιμένει να αυτοεξευτελίζεται εμφανιζόμενος σε τηλεοπτικά παράθυρα, από τα οποία αποχωρεί πάντα κατακρεουργημένος, αφού δίκαια συγκεντρώνει τη μήνι δημοσιογράφων και πολιτικών του αντιπάλων μια που υπήρξε μοναδικά αποτυχημένος. Αρκετά, όμως με αυτούς.

Σήμερα, το blog θα ασχοληθεί με το πιο απόμακρο παρελθόν. Διότι στη χώρα εκτός από τη φαιδρά πορτοκαλέα,γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και η βρώση λωτών, με τις γνωστές συνέπειες στη μνήμη. Με άλλα λόγια, στην προσπάθεια καταμερισμού ευθυνών για την κατάντια τόσο του κράτους, όσο και ολόκληρης της κοινωνίας, καταβάλλεται μια συστηματική προσπάθεια να λησμονηθεί ο ολέθριος ρόλος του Κ.Σημίτη και των περιλάλητων "εκσυγχρονιστών" του (καλά σε αυτή τη χώρα έχει χαθεί πλήρως το νόημα των λέξεων...). Αν ο Καραμανλής υπήρξε οικτρά αποτυχημένος και με βαρύτατες ευθύνες για τον σημερινό ξεπεσμό -και υπήρξε- ο προκάτοχος του δικαιούται επάξια τον τίτλο του ολετήρα της σύγχρονης Ελλάδας. Σε μια προσπάθεια καταπολέμησης των συνεπειών της λωτοφαγίας, σταχυολογούνται μερικά από τα "λαμπρά" επιτεύγματα του Κ.Σημίτη:

-Το όνειδος της χρηματιστηριακής φούσκας του 1999, που ξετσίπωτα πριμοδότησε ο ίδιος με δηλώσεις του. Η άφισα που παρατίθεται πιο πάνω θα μείνει στην ιστορία ως η πιο ξεδιάντροπη προσπάθεια χειραγώγησης. Τότε κατάντησαν έναν ολόκληρο λαό-με δηλώσεις επισήμων κυβερνητικών και κρατικών λειτουργών-να αποδοθεί στον τζόγο με τα ιλαροτραγικά αποτέλεσματα:τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου προς όφελος λίγων,ισχυρών και φίλων του καθεστώτος.

-Εισαγωγή στην διαχείριση των δημοσίων οικονομικών της δημιουργικής λογιστικής. Όντας ανίκανη η κυβέρνηση Σημίτη να βάλει στοιχειώδη τάξη στα δημόσια οικονομικά εγκαινίασε την τακτική "κρύβω τα χρέη κάτω από το χαλί, γιατί είμαι ανίκανος να τα μειώσω", με την συνεργασία της Goldman Sachs και άλλων ευαγών ιδρυμάτων. Ενδεικτικό του μεταπρατικού τρόπου σκέψης των τότε ιθυνόντων αποτελεί και το παρακάτω:
" Σε ανταπόκρισή τους από την Αθήνα οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» αναφέρουν ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Νίκος Χριστοδουλάκης, λίγο μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ, είχε προτείνει το ενδεχόμενο «τιτλοποίησης του Παρθενώνα και άλλων αρχαιολογικών χώρων».
Οι επενδυτικές τράπεζες θα έφερναν χρήματα στο ελληνικό κράτος με αντάλλαγμα τα έσοδα από τα εισιτήρια της Ακρόπολης και άλλων αρχαιολογικών χώρων.
Το σχέδιο δεν προχώρησε και λόγω των ενστάσεων αρχαιολόγων που φοβήθηκαν ότι η Ακρόπολη θα μετατρεπόταν σε ένα θεματικό πάρκο «σε στιλ Ντίσνεϊ», αναφέρει η εφημερίδα."
ΣΚΆΙ

Και όλα αυτά ντυμένα με τον ψεύτικο μανδύα της "Ισχυρής Ελλάδας", που μόνο άνθρωποι που όφειλαν το βιοπόρισμό τους στο καθεστώς Σημίτη πίστευαν. Καθότι τα καμπανάκια της ερχόμενης χρεοκοπίας χτυπούσαν από τότε...:
1."O ισολογισμός του 2001 δείχνει ότι το ελληνικό Δημόσιο μοιάζει με μια τεράστια κρατική ENRON, που προϋπήρχε της κανονικής αμερικανικής ENRON. H «ισχυρή οικονομία» μάλλον θυμίζει ανέκδοτο, που για να καταστεί σοβαροφανές στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, συνοδεύεται από παραινέσεις διαφόρων «ειδικών» για ψυχραιμία"
" Tα στοιχεία που περικλείονται στον Iσολογισμό του 2001, τον οποίο υπογράφει ο υπουργός Oικονομίας και Oικονομικών κ. N. Xριστοδουλάκης, είναι καταλυτικά και πρέπει να αρχίσουν να προβληματίζουν τους αφελείς εύπιστους, για το κατά πόσο ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Tο δημόσιο χρέος του 2001, σύμφωνα με τα στοιχεία του ισολογισμού, ανέρχεται στο 130% του AEΠ (ή 169,7 δισ. ευρώ) αντί του 119% (ή 155,8 δισ. ευρώ) που παραδέχεται στην τελευταία εισηγητική έκθεση το υπουργείο Oικονομικών"
Kαθημερινή 2001

2." Eπειτα από μακρά περίοδο ψευδούς ευφορίας στην οικονομία, η κυβέρνηση αναγκάσθηκε χθες, υπό την πίεση της Eurostat, να αποδεχθεί επισήμως τα βάρη της «δημιουργικής λογιστικής» και να προχωρήσει σε αναθεώρηση των λογαριασμών του κράτους, ομολογώντας εμπράκτως ότι η χώρα παραμένει υπερχρεωμένη. Eπειτα από μακρές διαβουλεύσεις με τους εμπειρογνώμονες της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, οι οποίες σημειωτέον θα συνεχισθούν και πιθανώς να οδηγήσουν και σε άλλες δυσμενείς ρυθμίσεις, η κυβέρνηση προχώρησε σε αναθεώρηση των λογαριασμών του κράτους από το 1998, αποδεχόμενη συγκεκαλυμμένα ελλείμματα και κατ' επέκτασιν υψηλότερο δημόσιο χρέος. Aπό την αποδεχθείσα αναθεώρηση μετεβλήθη σημαντικά η βάση των απολογισμών προηγούμενων ετών, τα πλεονάσματα έγιναν ελλείμματα, με αποτέλεσμα οι προϋπολογισμοί από το 2000 και μετά να καταστούν εκ νέου ελλειμματικοί. Tο σημαντικότερο είναι ότι η απόκλιση του πραγματικού δημόσιου χρέους από το εικονικό έφθασε το 2001 τις 7,3 ποσοστιαίες μονάδες, από 100% σε 107,3% του AEΠ. Oυσιαστικά πρόκειται για αποδοχή πρόσθετου χρέους, ύψους 3,5 τρισ. δρχ., η οποία καταδεικνύει το μέγεθος της αλλοίωσης των δημοσιονομικών συνθηκών κατά την κρίσιμη για την ένταξη της χώρας στην ONE αλλά και για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις περίοδο μεταξύ 1998 και 2000."
Καθημερινή 2002

3." Aκόμα μεγαλύτερο του αρχικώς υπολογισθέντος είναι το δημόσιο χρέος της Eλλάδος, καθώς η επιχείρηση της Eurostat για την κατάργηση της «δημιουργικής λογιστικής» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και τα δεδομένα αναθεωρούνται συνεχώς, αποδίδοντας μια εικόνα σταθερής επιδείνωσης αντί βελτίωσης της καταστάσεως.
Eτσι, με τα τελευταία στοιχεία που εδόθησαν στη δημοσιότητα χθες στις Bρυξέλλες, το δημόσιο χρέος της χώρας για το 2001 διαμορφώνεται σε 137 δισ. ευρώ ή 105,1% έναντι αρχικής εκτιμήσεως για 99,7%. Aναμένεται δε περαιτέρω αύξηση του ποσοστού αυτού, καθώς οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Aθήνα και τη Eurostat συνεχίζονται."
Kαθημερινή 2002


-Πρωτοφανές όργιο σπατάλης και διαφθοράς(τύπου 4 Seasons...)με τα εξοπλιστικά προγράμματα.

-Μοναδική ενίσχυση των κρατικών προμηθευτών. Δημόσια έργα, τηλεπικοινωνίες κλπ κατέστησαν αποκλειστικό προνόμιο ανθρώπων και εταιρειών που καταχρέωναν το ελληνικό δημόσιο πουλώντας πανάκριβα αναθέσεις έργων και πάντα με αντάλλαγμα την ισχυρή στήριξη στον "εκσυγχρονιστή" Σημίτη των υπό την ιδιοκτησία τους ΜΜΕ. Οι κκ Μπόμπολας, Κόκκαλης κλπ οφείλουν στον Κώστα Σημίτη μέγιστη ευγνωμοσύνη. Διότι χάρη στην εκδούλευση που τους παρείχε κατέστη δυνατόν η κατασκεύη 1Κm εθνικού δικτύου να στοιχίζει το 7πλάσιο από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη και η γιγάντωση μιας εταιρείας(Intracom) σχεδόν αποκλειστικά με κρατικές προμήθειες

-Σπατάλη δημοσίου: α)την περίδο Σημίτη τα νοσοκομεία μετατρέπονται πλεόν σε καρκίνωμα για τα δημόσια ταμεία.Εικονικές τιμολογήσεις και υπερτιμολογήσεις φαρμάκων, ιατρικών υλικών και εργαλείων θα γίνουν έκτοτε ο κανόνας, ενώ ο Μεγάλος "Εκσυγχρονιστής"(όπως και ο διάδοχός του Επανιδρυτής)ούτε σκέφτηκε πως πρώτο μέλημα ενός σοβαρού κράτους είναι η κατάρτιση προυπολογισμού για κάθε νοσοκομείο ξεχωριστά.
β)Ολυμπιακή:ατέλειωτα τα αποκαλούμενα προγράμματα εξυγίανσης της πολύπαθης εταιρείας και όλα αποτυχημένα
γ)Εθνικό Κτηματολόγιο: αμέτρητα τα δις που πήγαν χαμένα, ενώ στο τέλος η Ελλάδα πλήρωσε και πρόστιμο αφού ουδέν έπραξε
δ)διαιώνιση και γιγάντωση της πελατειακής σχέσης Κράτους-Κόμματος-Πολιτών με ειδικά παραθράκια στον νόμο Πεπονή περί ΑΣΕΠ. Οι περίφημες "αποκαταστατικές διατάξεις" του άρθρου 25 και του Ν. 2190, που ουσιαστικά παραβίαζαν το νόμο για το ΑΣΕΠ, καταργούσαν την έννομη τάξη και ανάγκαζαν το ίδιο το ΑΣΕΠ να διαπιστώνει με εκθέσεις του χιλιάδες παράνομες κομματικές προσλήψεις κυρίως συμβασιούχων.

-Εξωτερική πολιτική: Πονεμένη ιστορία...Μετά τους "αριστοτεχνικούς" χειρισμούς στην κρίση των Ιμίων(κανονικά οι κκ. Σημίτης, Πάγκαλος, Αρσένης θα έπρεπε να γράψουν βιβλίο με τίτλο "Χίλιοι συν ένας τρόποι για να εξευτελίσετε την πατρίδα σας"), ακολούθησε η επαίσχυντη Συμφωνία της Μαδρίτης που αναγνώριζε "ζωτικά συμφέροντα" στην Τουρκία στο Αιγαίο, ενώ χάρη στη διαχείριση του θέματος Οτσαλάν η Ελλάδα έγραψε μια κατάμαυρη σελίδα στην ιστορία της και δικαίως ένας ολόκληρος λαός-οι Κούρδοι-μας θεωρούν έθνος καταδοτών.

-Διαφθορά πολιτικών: τι να πρωτοθυμηθεί κανείς...Υπόθεση Μinoan Lines-Σφηνιάς κλπ(είχε μετατραπή σε σχεδόν κομματική εταιρεία), υπόθεση Στέγγου, Siemens, τον αντιαισθητικό και κολλητό του Μεγάλου Εκσυγχρονιστή Θ.Τσουκάτο,Νεονάκης...
Το 2003 ο Μισέλ Ζοσεράν πρόεδρος της γαλλικής αμυντικής βιομηχανίας THALES κατήγγειλε για δωροδοκία μέλος της ελληνικής κυβέρνησης για να αναλάβει η εταιρεία του, την αναβάθμιση έξι φρεγατών του πολεμικού ναυτικού. Υποστήριξε ότι η δωροδοκία είναι αναπόφευκτη στην Κορέα, Ιταλία, Ελλάδα και Αφρική. Γαλλικές εφημερίδες υποστήριξαν με στοιχεία, ότι η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων δόθηκε στους Αμερικάνους βάσει της μεγαλύτερης δωροδοκίας αφού Η THALES δωροδοκούσε τον υπουργό Άμυνας από 7%-10% και δεν πήρε το έργο. Όσο για τη δωροδοκία ο Έλληνας αντιπρόσωπός τους του υπέδειξε ότι πρέπει να προβλεφτεί μια δωροδοκία ύψους 7%-10% στον Έλληνα υπουργό Άμυνας. Τελικά την ασφάλεια "κέρδισε" η εταιρεία του Dick Cheney (αντιπροέδρου της Αμερικανικής κυβέρνησης) ο οποίος και απευθύνθηκε κατευθείαν στον Σημίτη και στον Χρυσοχοΐδη και όχι στους υπουργούς του. Μιλάμε για μεγάλο εκσυγχρονιστή...
" Τον Δεκέμβριο του 2005 είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο σε βάρος της γαλλικής εταιρείας Thales, όταν πρώην διευθυντικό της στέλεχος είχε ισχυρισθεί ότι το 2 με 3% του τζίρου της κατευθύνεται για δωροδοκίες. Τότε ο Μισέλ Ζοσεράν είχε αναφερθεί στο συμβόλαιο που πήρε το 2003 η Thales για τον εκσυγχρονισμό γηραιών φρεγατών του Πολεμικού μας Ναυτικού, υποστηρίζοντας ότι χρηματίστηκε στέλεχος της κυβέρνησης. Ο ίδιος ταυτόχρονα είχε αποδώσει την απώλεια για την Thales του συμβολαίου για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας στο γεγονός ότι η αντίπαλος κοινοπραξία ικανοποίησε απαιτήσεις για μίζες 7 έως και 10% του συνολικού τμήματος. "
Eλευθεροτυπία

Aυτά, τα ολίγα για τον άνθρωπο ολετήρα της σύγχρονης Ελλάδας...

K. Δεσποτόπουλος (για τα αυτονόητα...)

"Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας"


"Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία."
Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος



Με την λαίλαπα των αδιάβαστων(;) που έχουν κατακλύσει την ελληνική δημόσια ζωή και με τη μοναδική τους ικανότητα να αναρριχώνται σε δημόσια αξιώματα(πρόσφατο το παράδειγμα της κ.Θ.Δραγώνα), η ελληνική κοινωνία ανάγκάζεται να επιστρέψει στα έδρανα του Δημοτικού. Καθότι ο κάλος των "φωταδιστών" είναι βαρύτατα ανίατος. Μα τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν πως η διαδικασία που γέννησε τα έθνη-κράτη στη Δύση, δεν έχει ουδεμία σχέση με τη δική μας περιοχή; Τι σχέση έχει η δημιουργία των δυτικών εθνών/κρατών -με ιστορικές αναφορές φεουδαρχίας,παπισμού,βασιλικών οίκων και συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις και δομές-, με την ιστορία που αδιάκοπα εξελίσσεσται εδώ, στη Χερσόνησο του Αίμου(Βαλκάνια) και την καθ'ημάς Ανατολή πολύ πριν σταματήσει η Λουτέτσια(=Παρίσι) να κοσμείται αποκλειστικά από λασποκαλύβες, με ιστορικές καταβολές στην αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη και τη ρωμαιοκρατία του ελλαδικού χώρου, την Ανατολική Ρωμαική Αυτοκρατορία(Βυζάντιο), τον Οθωμανικό ζυγό και τέλος την ελληνική Επανάσταση. Άλλα μεγέθη, άλλες παραδόσεις, άλλες ιστορικές διαδικασίες. "Δεν το βλέπεις ρε κεφάλα, είναι αλλιώτικα από τ'άλλα!".
Εμ δε το βλέπουν. Σου λέει "αφού τα έθνη είναι αποτέλεσμα του Διαφωτισμού, της Γαλλικής Επανάστασης, της Αστικής Τάξης κλπ στη Δύση, έτσι θα 'ναι και εδώ, άρα δημιούργημα του 19ου αιώνα και το ελληνικό έθνος". Ωραία συλλογιστική, μαθητής της Ρεπούση είστε;


Kαι έτσι αναγκάζεται ο αειθαλής Κ. Δεσποτόπουλος να γράψει. Μπας και ξεστραβωθούν. Και η Καθημερινή δημοσιεύει το άρθρο του στη στήλη "Γράμματα αναγνωστών"...
Θυμίζω. Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος: Νομικός, σύμβουλος του ΕΑΜ στη Κατοχή, εκτοπισθείς στη Μακρόνησο, πολυγραφότατος συγγραφέας, Καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ακαδημαικός, προταθείς το 1990 από τον ενιαίο Συνασπισμό(ΚΚΕ+ΕΑΡ) για Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Όλο το άρθρο του:





" Κύριε διευθυντά

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.
Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:
1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.

6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.

8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.

9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.

10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.

Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.

Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.
Κωνσταντινος Δεσποτοπουλος - Ακαδημαϊκός - πρώην υπουργός Παιδείας "


Καθημερινή