Πάλι γελάνε μαζί μας

Διονύσης Χαριτόπουλος, Ημών των Ιδίων
Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 2003


Mόλις πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας ως ξαναγεννημένο ελληνικό κράτος, μας δείξανε το είδωλο της Δύσης. Εκεί ήταν οι νέοι κυρίαρχοι του σύγχρονου κόσμου και αν θέλαμε να προοδεύσουμε, στα δυτικά κράτη έπρεπε να προσκοληθούμε και σ' αυτά να μοιάσουμε.
Η Δύση έγινε ο μόνος προορισμός μας.
Έκτοτε , από το 1830 μέχρι σήμερα, οι ξένοι και οι ντόπιοι παιδονόμοι μας επιτηρούν σχολαστικά. Και κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεφύγουμε και να κάνουμε το δικό μας, μας μαλώνουν. Δεν αρκεί να ανήκομεν στη Δύση , πρέπει να αντιγράψουμε τους Δυτικούς σε όλα τα σουσούμια τους.
Ιδίως τελευταία, με τη φούσκα της παγκοσμιοποίησης, οι ντόπιοι κράχτες του ολοσχερούς εκδυτικισμού κατάντησαν υστερικοί.
Πολιτικοί ταγοί και δημοσιολογούντες συγχύζονται υπέρμετρα με κάθε γηγενές έθος που επιβιώνει ακόμη. Αν στο λαγκαδά αμολάγαμε ταύρους στους δρόμους όπως στη Παμπλόνα, θα ήταν περισσότερο ανεκτό από τα Αναστενάρια. Αν φοράγαμε σκωτσέζικο κιλτ σαν τον Σον Κόνερι στις επίσημες στιγμές, θα ήταν πιο αποδεκτό από τη φουστανέλλα.
Κι αν γίνει καμιά στραβή - ζωντανή χώρα είμαστε - οι ετερόφωτοι ψαλιδόκωλοι μας επισείουν περιδεείς το φόβητρο των άλλων. Οι γνωστοί σαχλαμαράκηδες ξεσπαθώνουν στα κανάλια "πάλι γελάνε μαζί μας" και "τι θα πουν οι ξένοι". Μας εθίζουν να τρέμουμε το CNN όπως παλιά την κουτσομπόλα της γειτονιάς μας μη μας πιάσει στο στόμα της.
Είναι φανερό πως οι άνθρωποι πάσχουν.
Η πολιτισμική διαφορά και η εθνική ιδιαιτερότητα εκλαμβάνονται από το συρρικνωμένο Εγώ τους σαν μειονέκτημα. Όπως ο σπουδαγμένος σκερβελές που ντρέπεται για το τσεμπέρι της μάνας που τον σπούδασε.
Μάλλον δεν έχουν επίγνωση που φύτρωσαν.
Εδώ είναι Ελλαδα.
Είμαστε στη Βαλκανική Χερσόνησο,αλλά δεν είμαστε Σλάβοι. Συνορεύουμε με την Ανατολή, αλλά δεν είμαστε μουσουλμάνοι. Ανήκομε στην Ευρώπη, αλλά δεν είμαστε Δυτικοί.
Τί είμαστε; Έλληνες.
Αυτό κάποιοι συμπλεγματικοί δεν μπορούν να το αντέξουν.
Αδυνατούν να επωμιστούν την ιδιαιτερότητά μας. Με την πρώτη επίκριση γονατίζουν. Καμία αυτοπεποίθηση. Καμία υπερηφάνεια γι' αυτή τη μοναδικότητα που μας χαρίστηκε. Η συγγένεια και η ομοιότητα παρέχουν ασφάλεια, ενώ εμείς βιώνουμε την ευλογία και την κατάρα που ορίζουν το μοναχοπαίδι. Το οποίο δεν είναι a priori καλύτερο, ούτε χειρότερο από τα άλλα παιδιά. Είναι απλώς μοναχοπαίδι, με τις δικές του κληρονομιές και τα δικά του γνωρίσματα.
Τα επιπόλαια ρεπορτάζ του τύπου "πως μας βλέπουν οι ξένοι", που εμφανίζονται κάθε τόσο στα έντυπα, θέτουν κυρίως οικονομοτεχνικά κριτήρια και γι' αυτό τα συμπεράσματα μας αδικούν.
Δεν είμαστε δυνατοί σε αυτά. Αλλού είναι οι επιδόσεις μας.

Σε όσα μας μαθαίνουν λίγο-λίγο να περιφρονούμε. Στην Ελλάδα δεν ισχύει το βάρβαρο δυτικό αξίωμα "δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα" (Θάτσερ). Δίνουμε ακόμη προτεραιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Τον οικογενειακό κύκλο, την παρέα, τη φιλία, το ήθος και τον άλλον, την αλέγρα όψη της ζωής, την κοινωνική κρίση και το βίο μας.
Η οικογένεια, ο αρχαιότερος θεσμός του ανθρώπινου είδους, που ίχνη του ανακαλύπτονται πρι 130.000 χρόνια, στην Ελλάδα διαπνέεται ακόμη από αγάπη, σύμπνοια και αλληλεγγύη. Δεν φτάσαμε στη δυτική εξαχρείωση των γονιών που δανείζουν τα παιδιά τους , για να σπουδάσουν, και απαιτούν την πρώτη δόση εξόφλησης από τον πρώτο κιόλας μισθό.
Οι διάφοροι ανησυχούντες για την προς τα έξω εικόνα μας είναι κατά κανόνα ξενοσπουδαγμένα ανθρωπάρια που περιφρονούν τον τόπο τους. Είναι αυτοί που τοποθετούν τη χώρα στο τρίτο υπόγειο του δυτικού μεγάρου που βρεθήκαμε. Στους πάνω ορόφους και στα ρετιρέ οι άλλοι μπορούν να μπεκρουλιάζουν, να χυδαιολογούν, να βάζουν τη μουσική στη διαπασών, να πυροβολούνται κι εμείς στο υπόγειο "μούγγα στη στρούγκα" και να πατάμε στα νύχια μην ακουστούμε.
Δεν πρέπει να δίνουμε δικαίωμα.
Σαν το φτωχό μαθητή στο ακριβό σχολείο, που οφείλει υπέρμετρη σεμνότητα και μαθησιακή αφοσίωση για να δικαιολογείται η παρουσία του ανάμεσα στους προνομιούχους.
Τίποτα δεν κάνουμε καλά αν δεν υπάρχει το δυτικό του αντίστοιχο. Σε καθετί γνησίως ελληνικό καραδοκεί ο κίνδυνος να γίνουμε περίγελως των ξένων. Ο καθρέφτης της ζωής μας έχουν γίνει οι Δυτικοί. Με τη δική τους εικόνα διαρκώς αναμετριόμαστε.

Και προκειμένου να μας "συμμορφώσουν" χρησιμοποιούν κάθε λογής τεχνάσματα και ανοητολογίες. Πότε καταγγέλουν σαν "τούρκικες" τις πολιτιστικές κληρονομιές μας από την εποχή του Ομήρου και πότε μας υποβιβάζουν σε ημιάγριο βαλκανικό κρατίδιο που χρήζει εξευρωπαισμού.
Για να τελειώνουμε με αυτά τα φληναφήματα:
Η μόνη προσφορά των απέναντι σεβνταλήδων στον πολιτισμένο κόσμο είναι οι τουλίπες, τις οποίες καλλιέργησαν και προστάτευσαν επειδή άρεσαν στις γυναίκες των χαρεμιών. Τίποτα άλλο. Ούτε η κουζίνα τους ούτε η μουσική τους ούτε οι χοροί τους έχουν καμιά τούρκικη πρωτογένεια. Είναι δάνεια από τις χώρες που περιέλαμβανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα καρπούνται τώρα οι κακορίζικοι γείτονες.
Και είμαστε Μεσόγειοι, όχι Βαλκάνιοι...(συνεχίζεται)